| رسید باز به گوش زمان نوید امان | ز استقامت شاهنشه زمین و زمان | |
| جمیله‌ی شاهد امینت آمد از در صبح | بهم نشینی دارای پادشاه نشان | |
| نگشت کشتی دریای کین سبک حرکت | که بود لنگرش از کوه حلم شاه گران | |
| لب نشاط شه از انبساط خندان گشت | چو کند مدعی از مدعای خود دندان | |
| برآمد از دو طرف بانگ طبل آسایش | ز جنبش لب بخشایش خدیو جهان | |
| سپهر مرتبه سلطان محمد صفوی | خدایگان ملوک ممالک ایران | |
| شهنشهی که کمین بارگاه جاهش را | گذشته شرفه‌ی ایوان ز غرفه‌ی کیوان | |
| دهنده‌ای که ز دست و دلش به زنهارند | همه ذخایر بحر و همه دفاین کان | |
| هزار ملک سلیمان دهد به باد فنا | به بال همت او موری ارکند طیران | |
| بلند اگر نشود بادبان تمشیتش | فتد سفینه‌ی چرخ بلند در جریان | |
| به کام مرغ جلالش نمی‌گشاید بال | ز تنگ حوصله‌گیهای عالم امکان | |
| چو اوست حارس ایران عجب که بنیانش | شود به جنبش طوفان نوح هم ویران | |
| به زور بخت جوان داده در جهانگیری | نشان ز شان سکندر شه سکندرشان | |
| ضمیر او بفرستد ز نور خویش به دل | به فرض اگر ز جهان گردد آفتاب نهان | |
| به شرع مصطفوی راست ناید اسلامش | به خسرو صفوی هرکه نبودش ایمان | |
| شکوه سنجی او نیست ممکن ارچه فلک | شود دو نیمه و گردد دو کفه‌ی میزان | |
| تمام روی زمین را گوهر فرو گیرد | ز ابر دست کریمش چو سر کند باران | |
| سحاب همت او از کدام قلزم خاست | که از ترشح آن شد دو عالم آبادان | |
| درخت عشرت وی از کدام بستانست | که ریخت تازگیش آب صد بهارستان | |
| سریر ارثی طهماسب شاهی اندر دهر | قرار گیر نشد تا ازو نگشت گران |