سپهر رفعت و کوه وقار و بحر سخا
|
|
علاء دین که سپهریست از سنا و علا
|
خلاصهی همه اولاد خاندان نظام
|
|
خلاصهی به حقیقت خلاصهی به سزا
|
نظام داد مقامات ملک را به سخن
|
|
چنانکه کار مقیمان خاک را به سخا
|
خدایگان وزیران که در مراتب قدر
|
|
برش سپهر بود چون بر سپهر سها
|
شکسته طاعت او قامت صبی و مسن
|
|
ببسته قدرت او گردن صباح و مسا
|
سخن ز سر قدر برکشد به جذب ضمیر
|
|
درو نه رنگ صواب آمده نه بوی خطا
|
ز باد صولت او خاک خواهد استعفا
|
|
ز تف هیبت او آب گیرد استسقا
|
نهد رضا و خلافش اساس کون و فساد
|
|
دهد عتاب و نوازش نشان خوف و رجا
|
اگر نه واسطهی عقد عالم او بودی
|
|
چه بود فایده در عقد آدم و حوا
|
زه ای رکاب ثبات ترا درنگ زمین
|
|
زه ای عنان سخای ترا شتاب صبا
|
به درگه تو فلک را گذر به پای ادب
|
|
به جانب تو قضا را نظر به عین رضا
|
به زیر سایهی عدل تو فتنها پنهان
|
|
به پیش دیدهی وهم تو رازها پیدا
|
نواهی تو ببندد همی گذار قدر
|
|
اوامر تو بتابد همی عنان قضا
|
تو اصل دادن و دادی چو حرف اصل کلام
|
|
تو اصل دانش و دینی چو صوت اصل صدا
|
ز رشک طبع تو دارد مزاج دریا تب
|
|
گمان مبر که ز موج است لرزه بر دریا
|
صدف که دم نزند دانی از چه خاصیت است
|
|
ز شرم نطق تو وز رشک للی لالا
|
ز نور رای تو روشن شده است رای سپهر
|
|
وگرنه کی رودی آفتاب جز به عصا
|
تو آن کسی که ز باران فتح باب کفت
|
|
مزاج سنگ شود مستعد نشو و نما
|
تویی که گر سخطت ابر ژاله بار شود
|
|
اجل برون نتواند شدن ز موج فنا
|
به صد قران بنزاید یکی نتیجه چو تو
|
|
ز امتزاج چهار امهات و هفت آبا
|