| ای ز بازار جهان حاصل تو گفتاری | عمر تو موسم کار است و جهان بازاری | |
| اندر آن روز که کردار نکو سود کند | نکند فایده گر خرج کنی گفتاری | |
| همچو بلبل که بر افراز گلی بنشیند | چند گفتی سخن و هیچ نکردی کاری | |
| ظاهر آن است که بی‌زاد و تهی دست رود | گر ازین مزرعه کس پر نکند انباری | |
| زر طاعت زن و اخلاص عیار آن ساز | خواجه ... ! تا سود کنی بر درمی دیناری | |
| هر چه گویی بجز از ذکر، همه بیهوده است | سخن بیهده زهر است و زبانت ماری | |
| شعر نیکو که خموشی است از آن نیکوتر | اگرت دست دهد نیز مگو بسیاری | |
| راست چون واعظ نان جوی بدین شاد مشو | که سخن گویی و جهال بگویند آری | |
| از ثنای امرا نیک نگهدار زبان | گر چه رنگین سخنی، نقش مکن دیواری | |
| مدح این قوم دل روشن تو تیره کند | همچو رو را کلف و آینه را زنگاری | |
| آن جماعت که سخن از پی ایشان گفتند | راست چون نامیه بستند گلی بر خاری | |
| از چنین مرده دلان راحت جان چشم مدار | چون ز رنجور شفا کسب کند بیماری؟ | |
| شاعر از خرمن این قوم به کاهی نرسد | گر ازین نقد به یک جو بدهد خرواری | |
| شاعری چیست که آزاده از آن گیرد نام؟ | ننگ خلقی گر ازین نام نداری عاری | |
| گربه‌ی زاهدی و حیله کنی چون روباه | تا سگ نفس تو زهری بخورد یا ماری | |
| پیل را خرشمر، آنگه که کشد بار کسی | شیر را سگ شمر، آنگه که خورد مرداری | |
| بهر مخدوم مجازی دل و دین ترک کنی | تا تو را دست دهد پایه‌ی خدمتکاری | |
| هر دم از سفره‌ی انعام خداوند کریم | خورده صد نعمت و، یک شکر نگفته باری | |
| نزد آن کس که چو من سلطنت دل دارد | شه گزیری بود و میر چوده سالاری | |
| ظالمی را که همه ساله بود کارش فسق | به طمع نام منه عادل نیکوکاری |