| در باغ، وقت صبح چنین گفت گل به خار | کز خویش، هیچ نایدت ای زشت روی عار | |
| گلزار، خانه‌ی گل و ریحان و سوسن است | آن به که خار، جای گزیند به شوره‌زار | |
| پژمرده خاطر است و سرافکنده و نژند | در باغ، هر که را نبود رنگ و بو و بار | |
| با من ترا چه دعوی مهر است و همسری | ناچیزی توام، همه جا کرد شرمسار | |
| در صحبت تو، پاک مرا تار و پود سوخت | شاد آن گلی، که خار و خسش نیست در جوار | |
| گه دست میخراشی و گه جامه میدری | با چون توئی، چگونه توان بود سازگار | |
| پاکی و تاب چهره‌ی من، در تو نیست هیچ | با آنکه باغبان منت بوده آبیار | |
| شبنم، هماره بر ورقم بوسه می‌زند | ابرم بسر، همیشه گهر میکند نثار | |
| در زیر پا نهند ترا رهروان ولیک | ما را بسر زنند، عروسان گلعذار | |
| دل گر نمیگدازی و نیش ار نمیزنی | بی‌موجبی، چرا ز تو هر کس کند فرار | |
| خندید خار و گفت، تو سختی ندیده‌ای | آری، هر آنکه روز سیه دید، شد نزار | |
| ما را فکنده‌اند، نه خویش اوفتاده‌ایم | گر عاقلی، مخند بافتاده، زینهار | |
| گردون، بسوی گوشه‌نشینان نظر نکرد | بیهوده بود زحمت امید و انتظار | |
| یکروز آرزو و هوس بیشمار بود | دردا، مرا زمانه نیاورد در شمار | |
| با آنکه هیچ کار نمی‌آیدم ز دست | بس روزها، که با منت افتاده است کار | |
| از خود نبودت آگهی، از ضعف کودکی | آنساعتی که چهره گشودی، عروس وار | |
| تا درزی بهار، باری تو جامه دوخت | بس جامه را گسیختم، ای دوست، پود و تار | |
| هنگام خفتن تو، نخفتم برای آنک | گلچین بسی نهفته درین سبزه مرغزار | |
| از پاسبان خویشتنت، عار بهر چیست | نشنیده‌ای حکایت گنج و حدیث مار | |
| آنکو ترا فروغ و صاف و جمال داد | در حیرتم که از چه مرا کرد خاکسار |