| بیامد یکی موبدی چرب دست | مر آن ماه رخ را به می کرد مست | |
| بکافید بی‌رنج پهلوی ماه | بتابید مر بچه را سر ز راه | |
| چنان بی‌گزندش برون آورید | که کس در جهان این شگفتی ندید | |
| یکی بچه بد چون گوی شیرفش | به بالا بلند و به دیدار کش | |
| شگفت اندرو مانده بد مرد و زن | که نشنید کس بچه‌ی پیل تن | |
| همان دردگاهش فرو دوختند | به داور همه درد بسپوختند | |
| شبانروز مادر ز می خفته بود | ز می خفته و هش ازو رفته بود | |
| چو از خواب بیدار شد سرو بن | به سیندخت بگشاد لب بر سخن | |
| برو زر و گوهر برافشاندند | ابر کردگار آفرین خواندند | |
| مر آن بچه را پیش او تاختند | بسان سپهری برافراختند | |
| بخندید ازان بچه سرو سهی | بدید اندرو فر شاهنشهی | |
| به رستم بگفتا غم آمد بسر | نهادند رستمش نام پسر | |
| یکی کودکی دوختند از حریر | به بالای آن شیر ناخورده شیر | |
| درون وی آگنده موی سمور | برخ بر نگاریده ناهید و هور | |
| به بازوش بر اژدهای دلیر | به چنگ اندرش داده چنگال شیر | |
| به زیر کش اندر گرفته سنان | به یک دست کوپال و دیگر عنان | |
| نشاندندش آنگه بر اسپ سمند | به گرد اندرش چاکران نیز چند | |
| چو شد کار یکسر همه ساخته | چنان چون ببایست پرداخته | |
| هیون تکاور برانگیختند | به فرمان بران بر درم ریختند | |
| پس آن صورت رستم گرزدار | ببردند نزدیک سام سوار |