| ای عجب ار دشمن من خود منم | خیره گله چون کنم از دشمنم؟ | |
| دشمن من این تن بد مهر مست | کرده گره دامن بر دامنم | |
| وایم از این دشمن بدخو که هیچ | زو نشود خالی پیراهنم | |
| جامه بدرند از اعدا و آنک | جامه‌ش بدرید ز خود، خود منم | |
| دشمن من چاهی و تیره است و من | برتر از این تیزرو روشنم | |
| این فلکی جان مرا شصت سال | داشت در این زندان چاهی تنم | |
| گر نشدم عاشق و بی‌دل چرا | مانده به چاه اندر چون بیژنم؟ | |
| چونکه در این چاه چو نادان به باد | داده تبر در طلب سوزنم | |
| نیست جز آن روی که دل زین خسیس | خوش خوش بی‌رنج و جفا برکنم | |
| پیش ازین سفله به چاه اوفتد | من سر از این چه به فلک برکنم | |
| در طلب دانش و دین چند گاه | دامن مردان به کمر در زنم | |
| گرد کسی گردم کز بند جهل | طاعتش آزاد کند گردنم | |
| آنکه چو آب خوش علمش بکرد | از تعب آتش جهل ایمنم | |
| تا تن من گشت به پیرامنش | دیو نگشته است به پیرامنم | |
| تا دل من طاعت او یافته است | طاعت من دارد آهرمنم | |
| پیش‌رو خلق پس از مصطفی | کز پس او فخر بود رفتنم | |
| بوالحسن آن معدن احسان کزو | دل به سخن گشته است آبستنم | |
| گرت به سیم و زر دین حاجت است | بر سر هر دو من ازو خازنم | |
| عالم و افلاک نیرزد همی | بی‌سخن او به یکی ارزنم | |
| آتشم ار آهن و روئی وگر | آب شوی آب تورا آهنم |