| ای نهاده بر میان فرق جان خویشتن | جسم ما زنده به جان و جان تو زنده به تن | |
| هر زمان روح تو لختی از بدن کمتر کند | گوی اندر روح تو مضمر همی‌گردد بدن | |
| گر نیی کوکب، چرا پیدا نگردی جز به شب | ور نیی عاشق، چرا گریی همی بر خویشتن | |
| کوکبی آری ولیکن آسمان تست موم | عاشقی آری، ولیکن هست معشوقت لگن | |
| پیرهن در زیر تن‌پوشی و پوشد هر کسی | پیرهن بر تن، تو تن پوشی همی بر پیرهن | |
| چون بمیری آتش اندر تو رسد زنده شوی | چون شوی بیمار، بهتر گردی از گردن زدن | |
| تا همی‌خندی، همی‌گریی و این بس نادر است | هم تو معشوقی و عاشق، هم بتی و هم شمن | |
| بشکفی بی نوبهار و پژمری بی‌مهرگان | بگریی بی‌دیدگان و باز خندی بی‌دهن | |
| تو مرا مانی و من هم مر ترا مانم همی | دشمن خویشیم هر دو دوستدار انجمن | |
| خویشتن سوزیم هر دو، بر مراد دوستان | دوستان در راحتند از ما و ما اندر حزن | |
| هر دو گریانیم و هر دو زرد و هر دو در گداز | هر دو سوزانیم و هر دو فرد و هر دو ممتحن | |
| آنچه من در دل نهادم، بر سرت بینم همی | وانچه تو بر سر نهادی در دلم دارد وطن | |
| اشک تو چون در که بگدازی و بر ریزی به زر | اشک من چون ریخته بر زر همی برگ سمن | |
| روی تو چون شنبلید نوشکفته بامداد | وان من چون شنبلید پژمریده در چمن | |
| رسم ناخفتن به روزست و من از بهر ترا | بی وسن باشم همه شب، روز باشم با وسن | |
| از فراق روی تو گشتم، عدوی آفتاب | وز وصالت بر شب تاری شدستم مفتنن | |
| من دگر یاران خود را آزمودم خاص و عام | نی یکیشان رازدار و نی وفااندر دو تن | |
| رازدار من تویی، ای شمع یار من تویی | غمگسار من تویی من زان تو، تو زان من | |
| تو همی‌تابی و من برتو همی‌خوانم به مهر | هر شبی تا روز دیوان ابوالقاسم حسن | |
| اوستاد اوستادان زمانه عنصری | عنصرش بی‌عیب و دل بی‌غش و دینش بی‌فتن |