| صف آراینده‌ی این طرفه لشکر | چنین لشکر کشد کشور به کشور | |
| که هر صبح اینچنین تا شام منظور | نمی‌گشت از حریم خسروی دور | |
| ز چشمش اهل مجلس مست حیرت | گریبان کرده چاک از دست حیرت | |
| ز دانش یافت قدری آن خرد کیش | که شاهش داد جا در پهلوی خویش | |
| بلی هر جا که باشد صاحب هوش | عروس دولتش آید در آغوش | |
| گدا از هوشمندی شاه گردد | فقیر از هوش صاحب جاه گرد | |
| بسا شاهان که دور از کسوت هوش | زمانه خرقه‌شان افکنده بر دوش | |
| بسا درویش را کز هوشمندی | سریر جاه بخشد سربلندی | |
| چو روزی چند شد القصه زین حال | که می‌بودند با هم فارغ البال | |
| درآمد ناگه از در حاجب شاه | ستاد از پیش شادروان درگاه | |
| که ای شاهان به راهت سر نهاده | رسول روم بر در ایستاده | |
| درآید یا رود فرمان شه چیست | درین در بنده با او چون کند زیست | |
| اجازت داد خسرو کاو در آید | به رنگ خاک بوسانش درآید | |
| زمین بوسید و خسرو را دعا کرد | پس آنگه رو به عرض مدعا کرد | |
| به سوی تخت شه شد نامه بر کف | به تشریف قبول آمد مشرف | |
| چو خسرو دید سوی نامه‌ی روم | در آن مکتوم بود این شرح مرقوم | |
| که دارد شاه شمعی در شبستان | عذارش در نقاب غنچه پنهان | |
| کند از وصل او خوشحال ما را | دهد پروانه‌ی اقبال ما را | |
| کند زودش به سوی ما روانه | نسازد در فرستادن بهانه | |
| اگر بر عکس این کاری کشد پیش | بسا کید چو شمعش گریه برخویش |