| جاهلی از گنج خرد تنگدست | آرزوی گنج به دل نقش بست | |
| در طلب گنج به ویرانه‌ها | بود سراسیمه چو دیوانه‌ها | |
| رفت یکی روز به ویرانه‌ای | چون دل ویران خودش خانه‌ای | |
| جغد به میراث در او خانه گیر | گشته بسی جغد در آن خانه پیر | |
| گشته روان ریگ در آن سرزمین | خشت در او بود مربع نشین | |
| دید برون آمده ماری عجب | بر تن او نقش و نگاری عجب | |
| شکل خوشی در نظرش نقش بست | نقش زدش راه و گرفتش به دست | |
| یک دو سه گامش به کف خویش داشت | غافل از آن زهر که در نیش داشت | |
| بر کف او نیش فرو برد مار | نیش مگو دشنه‌ی زهراب دار | |
| دست برافشاند و درآمد ز پای | سر به زمین سود و برآورد وای | |
| داشت یکی دشمن دانا رسید | بر سر آن خسته که مارش گزید | |
| چاره‌ی آن زهر دل آزار جست | کارد زد و پنجه‌اش انداخت چست | |
| زهر کش جهل نظر باز کرد | دشمن خود دید و سخن ساز کرد | |
| گفت چه از دست من آید کنون | رفت چو سر پنجه ز دستم برون | |
| جز نم خون کامده از تن فرو | آنچه ز دست آیدم امروز کو | |
| یافته‌ای دست و به جان رنجه‌ام | سستی تو گر نبری پنجه‌ام | |
| گفت خردپیشه که خاموش باش | شرح دهم یک دو سخن گوش باش | |
| مار ز یاری چو کفت بوسه داد | داد دمش خرمن عمرت به باد | |
| تیغ من از خون تو چون رنگ بست | داد ترا چشمه‌ی حیوان به دست | |
| بوسه‌ی آن رخت کشیدت به خاک | زخم منت باز رهاند از هلاک |