| چه در گوش گل گفت باد خزانی | که انداخت از سر کلاه کیانی | |
| ز بالای اشجار از باد دستی | نسیم خزان می‌کند زر فشانی | |
| به تاراج برگ درختان ز هر سو | کند موذی باد موشک دوانی | |
| شده برف ظاهر به فرق صنوبر | چو دستار بر تارک مولتانی | |
| از آن چهره شد سرخ برگ رزانرا | که خوردند سیی ز باد خزانی | |
| ز یخ آب را لوح سیمین به دامن | چو طفلی که دارد سر درس خوانی | |
| چو بلبل نظر کرد کز لشکری دی | گل افتاد از مسند کامرانی | |
| کفن کرد از برف بر خود مهیا | که بی او نمی‌خواهم این زندگانی | |
| ببین گردش دور و طور زمان را | به گردش درآور می ارغوانی | |
| می کهنه و نو خطی را طلب کن | که حظ یابی از نوبهار جوانی | |
| سبک باش و بردار رطل گران را | که از دل برد بار محنت گرانی | |
| به دست آر تا می‌توان جام باده | مده عشرت از دست تا می‌توانی | |
| به یاران جانی دمی خو بر آور | که عیشی‌ست خوش بزم یاران جانی | |
| خوش آن شیشه کز وی درخشان شود می | چو مینای چرخ و سهیل یمانی | |
| که در بزم عشرت به گردش درآری | به کامت شود گردش آسمانی | |
| چه شادی ازین به که در بزم عشرت | نشینی و ساقی برابر نشانی | |
| رسانی دماغ از شراب دمادم | سرود پیاپی به گردون رسانی | |
| قدح چون حریفان می‌کش به مجلس | نبندد لب از خنده کامرانی | |
| چو مستان ز تأثیر آهنگ مطرب | کند چشم مینای می خونچکانی | |
| به سازنده دف آورد روی در روی | نوازنده با نی کند همزبانی |