| هر روز مرا عشق نگاری به سر آید | در باز کند ناگه و گستاخ درآید | |
| ور در به دو سه قفل گرانسنگ ببندم | ره جوید و چون مورچه از خاک برآید | |
| ور شب کنم از خانه به جای دگر آیم | او شب کند از خانه به جای دگر آید | |
| جورم ز دل خویشست از عشق چه نالم | عشق ارچه درازست هم آخر به سرآید | |
| دل عاشق آنست که بی عشق نباشد | ای وای دلی کو ز پی عشق برآید | |
| گر عاشق عشقست و غم عشق مر او راست | آخر نه غم عشق مر او را به سر آید | |
| دل چون سپری گردد اندوه ندارم | گر کوه احد برفتد و بر جگر آید | |
| نی نی غلطست این ز همه چیزی دل به | گر دل به سر آید چه خلل در بصر آید | |
| دل خواهد و دل داند و دل شاد بپاید | گر ز آمدن شاه بر ما خبر آید | |
| شاه ملکان میرمحمد که مر او را | هر ساعتی از فضل درختی به بر آید | |
| نشگفت هنر زان گهر ویژه که او راست | چونین هنر و فضل ز چونین گهر آید | |
| گر سایه‌ی دستش به حجر برفتد از دور | چون جانوران جنبش اندر حجر آید | |
| با طالع او دولت و فیروزی یارست | از دولت و فیروزی فتح و ظفر آید | |
| بیداد نباشد سزد ار سر بفرازد | هر شاه که او را چو محمد پسر آید | |
| این لفظ که من گفتم و من خواهم گفتن | بر جان و دل دشمن او کارگر آید | |
| ناید ز شهان صد یک از آن کاید از آن شاه | ناید ز سها صد یک از آن کز قمر آید | |
| ای وای سپاهی که به جنگ ملک آید | ای وای درختی که به زیر تبر آید | |
| آن همت و آن دولت و آن رای که او راست | او را که خلاف آرد و با او که برآید | |
| با یوز رود کس به طلب کردن آهو؟ | آنجای که غریدن شیران نر آید | |
| گویی نشنیده‌ست و نداند که حذر چیست | او را و پدر را همه ننگ از حذر آید |