| به دو شعر رکیک ناموزون | که بخوانند ز گفتهای قدیم | |
| کون فراخی حکیم و خواجه شود | چکند رنج بردن تعلیم | |
| لاجرم حرمتی پدید آید | شاعران را به گرد هفت اقلیم | |
| که به پنجاه مدحشان ممدوح | ندهد در دو سال نانی نیم |
□
| گفت حکیمی که مفرح بود | آب و می و لحن و خوش و بوستان | |
| هست ولیکن نبود نزد عقل | هیچ مفرح چو رخ دوستان |
□
| چند گویی که زحمتت کردم | تا نگردی ز من گران گران | |
| به سر تو که دوستر دارم | زحمت تو ز رحمت دگران |
□
| منم آن مفلسی که کیسه‌ی من | ندهد شادیی به طراران | |
| سیم در دست من نگیرد جای | چون خرد در دماغ می خواران | |
| مستی از صحبتم بپرهیزد | همچو خواب از دو چشم بیماران | |
| من چنین آزمند نومیدم | از تو ای قبله‌ی نکوکاران | |
| کافتاب امید را به فلکی | خشکسال نیاز را به باران |
□
| ای به عین حقیقت اندر عین | باز کرده ز بهر دیدن عین | |
| پیش عین تو عین دوست عیان | تو رسیده به عین و گویی این | |
| چون تو آید ز عین تو همه تو | ایستاده چو سد ذوالقرنین | |
| تا تو گویی تو آن نه تو تو تویی | آن تو از تو دروغ باشد و مین | |
| کی مسلم بود ترا توحید | چون که اثبات می کنی اثنین | |
| بیش تو زان میان به باطل و حق | چند گویی تفاوت ما بین | |
| در یکی حال مستحیل بود | اجتماع وجود مختلفین |