ای یوسف نامی که همیشه چو زلیخا
|
|
جز آرزوی صحبت تو کار ندارم
|
یعقوب چو تو یوسفم اندر همه احوال
|
|
زان جز غم روی توفیاوار ندارم
|
دکان ترا جز فلک شمس ندانم
|
|
افعال ترا جز دل ابرار ندارم
|
بی شعر تو در ناظمه اندیشه نیابم
|
|
بی مدح تو در ناطقه گفتار ندارم
|
مقدار تو نزدیک من از چرخ فزونست
|
|
هر چند به نزدیک تو مقدار ندارم
|
آنجا که بود مجمع احرار ترا من
|
|
جز پیشرو سید احرار ندارم
|
چندانت به نزدیک من آبست که هرگز
|
|
من خاک قدمهای ترا خوار ندارم
|
من لطف ترا جز صفت باد ندانم
|
|
من قهر ترا جز گهر نار ندارم
|
گویی که مگر روی تو بختست کز آنروز
|
|
کان روی نکو دیدم تیمار ندارم
|
چون چرخ خمیده بو ما پیش هر ابله
|
|
گر برترت از گنبد دوار ندارم
|
چون نار ز غم کفته شود این دل اگر من
|
|
آگنده دل از مهر تو چون نار ندارم
|
خون باد چوبسد دلم ار من سخنت را
|
|
پاکیزهتر از گوهر شهوار ندارم
|
این گوهر منظوم که دارم به همه شهر
|
|
جز مکرمت و جود تو تجار ندارم
|
صد بحر گهر دارم در رسته ولیکن
|
|
یک تن به همه شهر خریدار ندارم
|
حقا که به لفظ ملح و شعر و معانی
|
|
در زیر فلک هیچ کسی یار ندارم
|
دارم سخنان چو زر اندر دل چو شمس
|
|
چه باکم اگر بدرهی دینار ندارم
|
هستند جهانی و گل انبوی مه دی
|
|
من بهر خلالی را یک خار ندارم
|
شب نیست که در فکرت یک نکتهی نیکو
|
|
تا روز بسان شب بیدار ندارم
|
در خاطر و در طبع چو بستان حقیقت
|
|
صد گلبن گل دارم و یک خار ندارم
|
با اینهمه شعر و هنر و فضل و کفایت
|
|
با جان عزیز تو که شلوار ندارم
|