| آنچه دی کرد به من آن پسر سر گرغر | اندر آفاق ندیدم که یکی لمتر کرد | |
| گفتمش پوتی و لوتی کنی امروز مرا | دست بر سر زد و پس پای سبک در سر کرد | |
| دست در گردنم آورد پس او از سر لطف | گوش و آغوش مرا پر گهر و زیور کرد | |
| تا تو آبی خوری آن جان جهان بی‌مکری | پشتم از آب تهی و شکم از نان پر کرد |
□
| آنکه تدبیر ظفر گستر او گر خواهد | عقده‌ی نفی ز دیباچه‌ی لا برگیرد | |
| تیغ را در سخن ملک زبان کنده شود | هر کجا او قلم کامروا برگیرد | |
| در هوایی که در او پای سمند تو رسد | تشنه از عین سراب آب بقا برگیرد |
□
| با سنایی سره بود او چو یکی دانگ نداشت | چون دو دانگش به هم افتاد به غایت بد شد | |
| به قبول دو سه نسناس به نزدیک خران | گر چه دی بی‌خردی بود کنون بخرد شد | |
| راست چون تا که جز آحاد شماریش نبود | چون مگس بر سر او رید نهش نهصد شد |