|
ای همه جانها ز تو پاینده جان چون خوانمت
|
|
چون جهان ناپایدار آمد جهان چون خوانمت
|
|
ای هم از امر تو عقل و جان بس اندر شوق و ذوق
|
|
در مناجات از زبان عقل و جان چون خوانمت
|
|
هر چه در زیر زمان آید همه اسمست و جسم
|
|
من ز من بی هیچ عذری در زمان چون خوانمت
|
|
آسمانها چون زمین مرکب دربان تست
|
|
با چنین اجلال و رتبت آسمان چون خوانمت
|
|
آنکه نام او مکان آمد ندارد خود مکان
|
|
پس تو دارنده‌ی مکانی در مکان چون خوانمت
|
|
آنچه در صدرست در لولوش کسی می ننگرد
|
|
من برون چون لولیان بر آستان چون خوانمت
|
|
چون تویی سود حقیقی دیگران سودای محض
|
|
پس چو مشتی خس برای سوزیان چون خوانمت
|
|
علم تو خود بام عقل و کعبه‌ی نفسست و طبع
|
|
من چو حج گولان به زیر ناودان چون خوانمت
|
|
«این» و «آن» باشد اشارت سوی اجسام کثیف
|
|
تو لطیفی در عبارت «این» و «آن» چون خوانمت
|
|
آنچه دل داند حدوث است آنچه لب گوید حروف
|
|
من ز دل چون دانمت یا از زبان چون خوانمت
|
|
از ورای «کن فکان» آمد پس از تخییل خویش
|
|
در مناجات از فضولی «کن فکان» چون خوانمت
|
|
بی‌زبان چون تیر خواهی تا ترا خوانند بس
|
|
من سنایی با زبانی چون سنان چون خوانمت
|