| ای نثار دوستان از کان تو یاقوت علم | وی مقر دشمنان از رد تو تابوت ظن | |
| انجمن دلها تویی چون پشت برتابد هدی | پرده‌ی خلقان تویی چون روی بنماید محن | |
| این بتان کامروز بینی از سر دون همتی | بنده‌ی یک بت شود آن گه که بسپارد ثمن | |
| اندرین بتخانه قاضی صدهزاران بت بدید | کز سر همت یکی بت را نشد هرگز شمن | |
| سوسن آزاده را بینی که بی‌تایید اصل | گنگ ماندست ار چه هستش ده زبان در یک دهن | |
| شمع دنیا را ببین کز یک زبان در یک زمان | در طریق دین بگوید صدهزار الوان سخن | |
| این خطابت از دو معنی چون برون آید همی | گر چنین خوانمت نجمی ور چنان خوانم مجن | |
| اندر آن ساعت که همنامت ز دست دشمنی | زهر خورد و دوستان گشتند از آن دل پر حزن | |
| زین عبارت گر لبش خالی نبودی در دهانش | زهره خون گشتی وز آن چون مشک زادی با لبن | |
| روضه‌ی شرع معین‌الدین ز بهر عز دین | از جمال لفظ خود هم عدن گردی هم عدن | |
| هر دلی کز عشق و جاه و مال چون بتخانه بود | سوختی بتخانه و در هم شکستی آن وثن | |
| نسبت از محمودیان داری و بهر عز دین | همچو محمود آمدی بتخانه سوز و بت شکن | |
| مدعی بسیار داری اندرین صنعت ولیک | زیرکان دانند سیر از سوسن و خار از سمن | |
| بی‌جمال یوسف و بی سوز یعقوب از گزاف | توتیایی ناید از هر باد و از هر پیرهن | |
| گر چه در میدان قالی لیکن از روی خرد | رفته‌ای جایی که بیش آنجا نه ما گنجد نه من | |
| از برای انتظار مجلست را روز و شب | گر نه بهر مصلحت بودی ز من گشتی زمن | |
| شادباش ای عندلیبی کز پی وصفت همی | مرغ بریان طوطی گویا شود بر بابزن | |
| گر تن ما جامه‌ی عیدی ندارد گو مدار | چون پری پوشیده شد گو باش عریان اهرمن | |
| جان ما آن جامه پوشیده ز اوصافت که بیش | با فنا هرگز بدین پوشش نگردد مقترن | |
| افسری سازم ز گرد نعل اسبت روز عید | میروم چون شمع سر پر نور و دل پر سوختن |