| از علو قدر و عدل او زمانه بشکفد | چون ببیند بر سر نامه علی ابن حسین | |
| هر علی را کو اضافت منزلت پیدا کند | ننگرند اندر اضافت زیرکان با فطن | |
| یا اضافت را بدو عزست یا او را بدو | گرچه راهن را نباشد انفعال مرتهن | |
| این حسن را زین اضافت منزلت نفزود و قدر | کاین نسب را کرده‌ام با من جمالش مقترن | |
| ای جمال اهل بیت خویش و فخر دودمان | اهل بیت خویش را گشتستی از طغیان مجن | |
| جود ایشان را وجود اندر عدم پیوسته بود | شخص جود تو گرفت الفاظ ایشان را دهن | |
| گر خرد معنی کند احوال این گردنده را | بر رسد از وی بگوید شرح احوال زمن | |
| لیک ایشان غافلند از گردش چرخ بلند | تا تو اندر پیش ایشانی چو سیف ذوالیزن | |
| این جهان چاهیست هر کس بر حد و مقدار خویش | ساخته‌ست از مکر و از تلبیس مرچه را رسن | |
| هر کرا دایه شود گردون زمین گهواره گیر | روز و شب بستان محنت گشته پستان لبن | |
| هر که داند کو همی با پروریده‌ی خود چه کرد | زو عجب باشد که گردد بر جمالش مفتتن | |
| حبذا مرغی که او را سازی از انگشت بال | تا بر انگشتان رود از دار دنیا محتزن | |
| بر زمین سیم اشک ناب را صورت کند | ذات آن صورت ز چین آرد به ماچین یاختن | |
| شکلها پیدا شود در طبع و عقل از او بر او | گنجها از وی پدید آرند سادات سخن | |
| گاه از آن گنجش فتن برخیزد اندر ملکها | گاه بنشیند چو بر خیزد ز معنیها فتن | |
| بر سمن منقار او از مشک چون شکلی کشد | مشک رخسار ملوک از هیبتش گردد سمن | |
| مر مرا در مرغزار معرفت باشد مقام | صید باز اندر هوا نشناسم از صید زغن | |
| در وثاق من نباشد جز همه باز سفید | در یمین من نباشد جز یمینی از یمن | |
| ای دریغا خانمان من به دست ناکسان | شد چنان برکنده چون صنعا به دست اهرمن | |
| هر که را اخلاص کردم در ضمیر خویش باز | زو لگد خوردم بمالش چون ادیم اندر عدن |