| اگر سلمان همی خواهی که گردی رو مسلمان شو | که بی رای مسلمانی بمیری در بن زندان | |
| مرو در راه هر کوری اگر مردی برین هامون | که گمراهی برون آیی بسی گمره‌تر از هامان | |
| نه هر آهو که پیش آید بود در ناف او نافه | نه هر زنده که تو بینی بود در قالب او جان | |
| بسی آهو در عالم که مشکش نیست در ظاهر | بسی شخصست در گیتی که جانش نیست در ابدان | |
| نه جان خود زندگی باشد غلط زینجاست غافل را | که جان دریست در خلقت ز بهر زینت جانان | |
| هر آنکو نور جان بیند شود سخته چو پروانه | هر آنکو مرز جان داند نباشد فارغ از احزان | |
| بپر عشق شو پران که عنقاوار خود بینی | ز ناجنسان جداییها و با جنسان بهم چسبان | |
| شراب شوق چندان خور که پای از ره برون ننهی | که چون از ره برون رفتی تا خمارت گیرد از شیطان | |
| تو بر ره چو اصحابی که خود میریست مر ره را | چه عیب آید اگر باشند آن اصحاب سگبانان | |
| هم از درد دل ایشان برون آمد سگی عابد | هم از خورشید تابانست لعل سرخ اندر کان | |
| شعاع روی مردی بود و شمع وقت بسطامی | نهاد بوی دردی بود و رنگ سالک گریان | |
| ز روی درد این رهرو مبین آلت کانون | ز نور روی آن مه بین مزین قامت کیوان | |
| همه اکرام و احسان‌ست سیلی خوردن اندر سر | چه باشد گر کنی در پیش جانان جان و تن قربان | |
| چو عالم جمله منکر شد چرا دارد خرد طرفه | اگر پیری خبر گوید که آید عاقبت طوفان | |
| کنون طوفان مردانست و آنک طرف گل در گل | کنون بازار شیطانست و آنک موعد دیوان | |
| زنی کو عده‌ی دین داشت آنجا مردوار آمد | تنی کو مده‌ی کین بود با وی کی رود یکسان | |
| حسن در بصره پر بینند لیکن در بصر افزون | بدن در کعبه پر آیند لیکن در نظر نقصان | |
| ز یثرب علم دین خیزد عجب اینست در حکمت | که صاحب همتان آیند از بنیاد ترکستان | |
| صهیب از روم می‌پوید به عشق مصطفا صادق | هشام از مکه می‌جوید صلیب و آلت رهبان | |
| دلا آنجا که انصافست خود از روم دل خیزد | تنا آنجا که اعلامست از کعبه بود خذلان |