| بنه چوگان ز دست ای دل که گمشد گوی در میدان | چه خیزد گوی تنهایی زدن در پیش نامردان | |
| چو گویی در خم چوگان فگن خود را به حکم او | که چوگانی‌ست از تقدیر و میدانیست از ایمان | |
| بدین چوگان مدارا کن وز آن میدان مکافا بین | چو این کردی و آن دیدی شوی چون گوی سرگردان | |
| ز خود تا گم نگردی باز هرگز نیست این ممکن | که بینی از ره حکمت جمال حضرت سلطان | |
| نه سید بود کز هستی شبی گمشد درین منزل | رسید آنجا کزو تا حق کمانی بود و کمتر زان | |
| تو تا از ذوق آب و نان رکاب اینجا گران داری | پی عیسی کجا یابی برون از هفت و چهار ارکان | |
| خبر بادیست پر پیمای اثر خاکیست دور از وی | نظر راهیست پر منزل عیان را باش چون اعیان | |
| تو موسی باش دین‌پرور که پیش مبغض و اعدا | پدید آید به رزم اندر ز چوب خشک صد ثعبان | |
| تو صاحب سر کاری شو که هرچت آرزو باشد | همه آراسته بینی چو یازی دست زی انبان | |
| نبینی هیچ ویرانی در اطراف جهان دل | چو کردی قبله‌ی دین را به زهد و ترس آبادان | |
| سلیم و بارکش می‌باش تا عارض بروز دین | کند عرضه ترا بر حق میان زمره‌ی نیکان | |
| کزین دریافت سر دل امین در کوی تاریکی | وزین بشنود بوی جان برون از آب و گل سلمان | |
| همه در دست کار دین همه خونست راه حق | ازین درد آسمان گردان وز آن خون حلقها قربان | |
| ز روی عقل اگر بینی گمانی کان یقین گردد | به معیار عیاری بر ببین تا چون بود میزان | |
| اگر بر عقل چرب آید یقین دان کان گمان باشد | وگر در شرع افزاید گمان بر کان بود فرمان | |
| خضر زین راه شد در کوی کابی یافت جان پرور | سکندر از ره دیگر برون آمد چو تابستان | |
| همه دادست بی دادی چو تو در کوی دین آیی | همه شادیست غم خوردن چو دانی زیست با هجران | |
| چو بوتیمار شو در عشق تا پیوسته ره جویی | چو بلبل بر امید وصل منشین هشت مه عریان | |
| اگر خواهی که تا دانی که از دریاچه می‌زاید | به همت راه بر می‌باش بر امید کشتیبان | |
| چو نور از طور می‌تابد تو از آهن کجا یابی | برو بر تجربت بر طور چون موسی‌بن عمران |