| میزبان بودند عالم را دو یوسف در دو قحط | یوسف غزنی به دین و یوسف مصری به نان | |
| هر که سر بر خط او بنهاده چون کلکش دو روز | هر که پی بر کام او بنهاد چون ما یک زمان | |
| زین جهان بیرون نشد تا چشم او او را ندید | سر چو شیر عود سوز و تن چو پیل پرنیان | |
| مشتری گر خصم او گردد نیارد کرد هیچ | جرم کیوان از برای نحس او بر وی قران | |
| شب به دوزخ رفت آن کش بامدادان گفت بد | این چنین اقبال کس را آسمان ندهد نشان | |
| تا جمال طلعتش بر جای باشد روز حشر | گر نماند آفتاب و مشتری را گو ممان | |
| از بقای اوست چون ایمان ما در ایمنی | از برای امن ما یارب تو دارش در امان | |
| از چنان صدری چنین بدری برآمد با کمال | ای مسلمانان چه زاید جز گل اندر گلستان | |
| بوالمعالی احمد یوسف که او را آمدست | خلقت یوسف شعار و خلق احمد قهرمان | |
| آنکه آن ساعت حسودش را علم گردد نگون | گر ندارد دیده زیر نعل اسب اوستان | |
| از برای کرد او را آید اندر چشم نور | از برای گفت او را آید اندر جسم جان | |
| تا ببام آسمانش برد بخت از راه علم | این نکوتر باز کتش در زد اندر نردبان | |
| زیر سایه‌ی آفتاب دولت‌ست آن ماه روی | روشن آن ماهی که باشد آفتابش سایبان | |
| شاد باش ای منحنی پشت تو اندر راه دین | دیر زی ای ممتحن خصم تو اندر امتحان | |
| تا طبیعت زعفران را رنگ اعدای تو دید | مایه‌ی شادی جدا کرد از مزاج زعفران | |
| چون مسائل حل کنی شیری بوی دشمن شکار | چون به منبر بر شوی بحری بوی گوهر فشان | |
| منبر از تو زیب گیرد نه تو از منبر از آنک | کان ز گوهر سرفرازی یافت نه گوهر ز کان | |
| بود بتخانه‌ی گروهی ساحت بیت الحرام | بود بدعت جای قومی بقعت شالنکیان | |
| این دو موضع چون ز دیدار دو احمد نور یافت | قبله‌ی سنت شد این و کعبه‌ی خدمت شد آن | |
| قبله‌ی دین امامان خاندان تست و بس | دیر زی ای شاه خانه شاد باش ای خاندان |