| ای ز راه لطف و رحمت متصل با عقل و جان | وی به عمل و قدر و قدرت برتر از کون و مکان | |
| هر کجا مهر تو آید رخت بربندد خرد | هر کجا قهر تو آید کیسه بگشاید روان | |
| ای به پیش صدر حکمت سرفرازان سرنگون | وی به گرد خوان فضلت میزبانان میهمان | |
| ذات نامحسوست از خورشید پیداتر ولیک | عجز ما دارد همی ذات ترا از ما نهان | |
| گر نبودی علم تو ذات خرد را رهنمون | می ندانستی خرد یک پارسی بی ترجمان | |
| آفتاب ار بی‌مدد تا بد ز عونت زین سپس | چون مه دوشینه تابد آفتاب از آسمان | |
| هر که بهر ذات پاکت جست ماند اندر وصال | هر که بهر سود خویشت جست ماند اندر زیان | |
| هستی ما پادشاها چون حجاب راه تست | چشم زخم نیستی در هستی ما در رسان | |
| هر که از درگاه عونت یافت توقیع قبول | پیش درگاهش کمر بندد به خدمت انس و جان | |
| چون علای دین و دولت آنکه از اقبال او | لاله روید از میان خاره در فصل خران | |
| آنکه بذل اوست هر جا بارنامه‌ی هر غریب | و آنکه عدل اوست هر جا بدرقه‌ی هر کاروان | |
| دولتی دارد که هر لشکر که باوی شد به حرب | مرد را جوشن نباید اسب را بر گستوان | |
| رایت بدعت چو قارون شد نهان اندر زمین | چون کله گوشه‌ی علایی نور داد اندر جهان | |
| نیک پشتی آمدند الحق نهان شرع را | آل محمود از سنان و آل حداد از لسان | |
| خاصه بدر صدر شمع شرع یوسف آنکه هست | چون زلیخا صد هزاران بخت پیر از وی جوان | |
| پیشوای دین فقیه امت آن کز حشمتش | مبتدع را مغز خون گردد همی در استخوان | |
| آنکه گاه پایداری دولت خود را همی | طیلسان داران سرش کردند همچون طیلسان | |
| آنکه گاه دانش‌آموزی ز بهر قهر نفس | بستر او خاک ساکن بود و فرش آب روان | |
| لاجرم گشت آنچنان اکنون که هست از روی فخر | خاک نعل اسب او را چشم حوران سرمه‌دان | |
| دان که وقتی قحط نان بود اندران اول قرون | بین که اکنون قحط دینست اندرین آخر زمان |