| در غریبی درد اگر بر جان ما غالب شود | چون نباشد این عزیزان سخت بی‌درمان شویم | |
| غمگساری نه که اشگی بارد از غمگین بویم | مهربانی نی که آبی آرد ار عطشان شویم | |
| نه پدر بر سر که ما در پیش او نازی کنیم | نی پسر در بر که ما از روی او شادان شویم | |
| چون رخ پیری ببینیم از پدر یاد آوریم | همچو یعقوب پسر گم کرده با احزان شویم | |
| باشد امیدی هنوز ار زندگی باشد ولیک | آه اگر در منزلی ما صید گورستان شویم | |
| حسرت آن روز چون بر دل همی صورت کنیم | ناچشیده هیچ شربت هر زمان حیران شویم | |
| آه اگر یک روز در کنج رباطی ناگهان | بی‌جمال دوستان و اقربا مهمان شویم | |
| همرهان حج کرده باز آیند با طبل و علم | ما به زیر خاک ره با خاک ره یکسان شویم | |
| قافله باز آید اندر شهر بی‌دیدار ما | ما به تیغ قهر حق کشته‌ی غریبستان شویم | |
| همرهان با سرخ رویی چون به پیش ماه شب | ما به زیر خاک چون در پیش مه کتان شویم | |
| دوستان گویند حج کردیم و می‌آییم باز | ما به هر ساعت همی طعمه‌ی دگر کرمان شویم | |
| نی که سالی صدهزار آزاده گردد منقطع | هم دریغی نیست گر ما نیز چون ایشان شویم | |
| گر نهنگ حکم حق بر جان ما دندان زند | ما به پیش خدمت او از بن دندان شویم | |
| رو که هر تیری که از میدان حکم آمد به ما | هدیه جان سازیم و استقبال آن پیکان شویم | |
| چون بدو باقی شدیم از جسم خود فانی شویم | چون بدو دانا شدیم از علم خود نادان شویم | |
| گر نباشد حج و عمره ور می و قربان گو مباش | این شرف ما را نه بس کز تیغ او قربان شویم | |
| این سفر بستان عیاران راه ایزدست | ما ز روی استقامت سرو این بستان شویم | |
| حاجیان خاص مستان شراب دولتند | ما به بوی جرعه‌ای مولای این مستان شویم | |
| نام و ننگ و لاف و اصل و فضل در باقی کنیم | تا سزاوار قبول حضرت قرآن شویم | |
| بادیه بوته‌ست و ما چون زر مغشوشیم راست | چون بپالودیم ازو خالص چو زر کان شویم |