| گاه آن آمد که با مردان سوی میدان شویم | یک ره از ایوان برون آییم و بر کیوان شویم | |
| راه بگذاریم و قصد حضرت عالی کنیم | خانه‌پردازیم و سوی خانه‌ی یزدان شویم | |
| طبل جانبازی فرو کوبیم در میدان دل | بی‌زن و فرزند و بی‌خان و سر و سامان شویم | |
| گاه با بار مذلت سوی آن مسجد دویم | گاه با رخت غریبی نزد آن ویران شویم | |
| گاه در صحن بیابان با خران همره بویم | گاه در کنج خرابی با سگان هم خوان شویم | |
| گاه چون بی دولتان از خاک و خس بستر کنیم | گاه چون ارباب دولت نقش شادروان شویم | |
| گاه از ذل غریبی بار هر ناکس کشیم | گاه در حال ضرورت یار هر نادان شویم | |
| گاه بر فرزندگان چون بیدلان واله شویم | گه ز عشق خانمان چون عاشقان پژمان شویم | |
| از فراق شهر بلخ اندر عراق از چشم و دل | گاه در آتش بویم و گاه در طوفان شویم | |
| گه بعون همرهان چون آتش اندر دی بویم | گه به دست ملحدان چون آب در آبان شویم | |
| ملحدان گر جادوی فرعونیان حاضر کنند | ما به تکبیری عصای موسی عمران شویم | |
| غم نباشد بیش ما را زان سپس روزی که ما | از نشابور و ز طوس و مرو زی همدان شویم | |
| از پی بغداد و کرخ و کوفه و انطاکیه | زهرمان حلوا شود آنشب که در حلوان شویم | |
| چون بدارالملک عباسی امامی آمدیم | تازه رخ چون برگ و شاخ از قطره‌ی باران شویم | |
| از برای حق صاحب مذهب اندر تهنیت | جان قدم سازیم و سوی تربت نعمان شویم | |
| با شیاطین کین کشیم از خنجر توفیق حق | چون ز قادسیه سوی عقبه‌ی شیطان شویم | |
| پای چون در بادیه‌ی خونین نهادیم از بلا | همچو ریگ نرم پیش باد سرگردان شویم | |
| زان یتیمان پدر گم کرده یاد آریم باز | چون یتیمان روز عید از درد دل گریان شویم | |
| از پدر وز مادر و فرزند و زن یاد آوریم | ز آرزوی آن جگر بندان جگر بریان شویم | |
| در تماشاشان نیابیم ار گهی خوش دل بویم | گرد بالینشان نبینم ار دمی نالان شویم |