ای خدایی که بجز تو ملکالعرش ندانم
|
|
بجز از نام تو نامی نه برآید به زبانم
|
بجز از دین و صنعت نبود عادت چشمم
|
|
بجز از گفتن حمدت نبود ورد زبانم
|
عارفا فخر به من کن که خداوند جهانم
|
|
ملک عالمم و عالم اسرار نهانم
|
غیب من دانم و پس غیب نداند بجز از من
|
|
منم آن عالم اسرار که هر غیب بدانم
|
پاک و بیعیبم و بینندهی عیب همه خلقان
|
|
در گذارنده و پوشندهی عیب همگانم
|
همه من بینم و بیننده نی دیده دو چشمم
|
|
همه من گویم و گوینده نی کام زبانم
|
شنوای سخنان همه خلقم به حقیقت
|
|
شنوایان جهان را سخنان میشنوانم
|
حی و قیومم و آن دم که کس از خلق نماند
|
|
من یکی معتمد و واحد و قیوم بمانم
|
ملک طبعم و سیاره و نه سیارهی طبعم
|
|
نه چو طبعم متوطن نه چو سیاره روانم
|
نه بخوابم نه به بحرم نه کنار و نه میانه
|
|
نه بخندم نه بگریم نه چنین و نه چنانم
|
نه ز نورم نه ز ظلمت نه ز جوهر نه ز عنصر
|
|
نه ز تحتم نه ز فوقم ملک کان و مکانم
|
هر چه در خاطرات آید که من آنم نه من آنم
|
|
هر چه در فهم تو گنجد که چنینم نه چنانم
|
هر چه در فهم تو گنجد همه مخلوق بود آن
|
|
به حقیقت تو بدان بنده که من خالق آنم
|
هر شب و روز به لطف و کرم وجود و جلالم
|
|
سیصد و شصت نظر سوی دلت میکند آنم
|
گر از آن خسته دلت یک نظر فیض بگیرم
|
|
زود باشد که شوی کشتهی تیغ خذلانم
|
شیم از روی حقیقت نه از شیء مجازی
|
|
آفرینندهی اشیاء و خداوند جهانم
|
من فرستادهی توراتم و انجیل و زبورم
|
|
من فرستادهی فرقانم و ماه رمضانم
|
صفت خویش بگفتم که منم خالق بیچون
|
|
نه کس از من نه من از کس نه ازینم نه از آنم
|
منم که بار خدایی که دل متقیان را
|
|
هر زمانی به دلال صمدی نور چشانم
|
کفر صد ساله ببخشم به یک اقرار زبانی
|
|
جرم صد ساله به یک عذر گنه در گذرانم
|