| یکی عنای روان می‌خرید و می‌نالید | منال گفت عنا: دیده باز کن مخرم | |
| ره ظفر نتوان رفت بر عدو بخرد | چو من عدوی خودم چون بود ره ظفرم | |
| وگر ز دشمن ظاهر حذر کند عاقل | ز مکر دشمن باطن چگونه بر حذرم | |
| عجبتر آنکه ز بهر دو روزه مستقرم | به طوع و رغبت خود سال و ماه در سفرم | |
| ز سیر هفت مشعبد اسیر ششدره‌ام | ز دست چار مخالف بنای هشت درم | |
| مرادم آنکه برون پرم از دریچه‌ی جان | ولیک خصم گرفتست چار سو مفرم | |
| ز دام کام نپرم برون چو آز و نیاز | همی برند به مقراض اعتراض پرم | |
| رفیق رفت به الهام در سفینه‌ی نوح | ز هر غریق فرومانده من غریق‌ترم | |
| میان شورش دریای بی کران از موج | به جان از آفت این آب و باد پر خطرم | |
| دمی ز روح به امنم دمی ز نفس بی بیم | گهی چو افسر عیسی گهی فسار خرم | |
| «مگر» نشناختم اندر زمین دل به هوس | نرست و عمر به آخر رسید در «مگر»م | |
| ز روزگار توقع نمی‌کنم خیری | که خیر روی بتابد ز من که محض شرم | |
| به گلستان زمانه شدم به چیدن گل | گلی نداد و به صد خار می‌خلد جگرم | |
| زمانه کرد مرا روی و موی چون زر و سیم | مگر شناخت که من پاسبان سیم و زرم | |
| ندای عقل برآمد که رخت بربندید | همه جهان بشنیدند و من ز آنکه کرم | |
| گر از کمال بتابم چو خور ز خاور اصل | بسازد اختر بهر زوال باخترم | |
| وگر ز مردی بر هفت چرخ پای نهم | نه سر ز چنبر گردون دون برون ببرم | |
| عجب مدار که از روزگار خسته شوم | ک او شراره‌ی شرست و من سپید سرم | |
| ازین نفر به نفیر آمدم نفور شدم | بفر فطنت دانم که من نه زین نفرم | |
| چرا نسازم با خاکیان درو فلک | که هم ز خاکم من ز گوهر دگرم |