| نظر همی کنم ار چند مختصر نظرم | به چشم مختصر اندر نهاد مختصرم | |
| نمی‌شناسم خود را که من کیم به یقین | از آنکه من ز خود اندر به خود همی نگرم | |
| عیان چو باز سفیدم نهان چو زاغ سیاه | چنین به چشم سرم گر چنان به چشم سرم | |
| شکر نمایم و از زهر ناب تلخ ترم | به فعل زهرم اگر چه به قول چون شکرم | |
| به علم صور محض ره چه دانم و چون | ز عقل خالی همچون ز جان تهی صورم | |
| ز رازخانه‌ی عصمت نشان مجو از من | که حلقه‌وار من آن خانه را برون درم | |
| به نور حکمت آب از حجر برون آرم | نمی‌گشاید حکمت دلم عجب حجرم | |
| برای آز و برای نیاز هر روزی | بسان مرد رسن تاب باز پی سپرم | |
| سفر نکردمی از بهر بیشی و پیشی | اگر بسنده بدی در حضر به ما حضرم | |
| دیم نکوتر از امروز بود و باز امسال | ز پار چون به یقین بنگرم بسی بترم | |
| اگر چه ظاهر خود را ز عیب می‌پوشم | بر تو پرده‌ی اسرار خویش اگر بدرم | |
| ز ریگ و قطر مطر در شمر فزون آید | عیوب باطنم ار شایدی که بر شمرم | |
| مدار میل سوی من چو تشنه سوی سراب | که آدمی صورم لیک اهرمن سیرم | |
| سحاب بیندم از دور سایل عطشان | سحابم آری لیکن سحاب بی مطرم | |
| صدف شمار دم از دیده پر در رو غواص | صدف شناس شناسد که سنگ بی‌گهرم | |
| به دیدگان هنر بیندم مسافر طمع | کلنگ حکمت داند که سنگ بی‌هنرم | |
| رفیق نور بصر خواندم به مهر و به لطف | چگونه نور بصر خواندم که بی‌بصرم | |
| گذشت عمری تا زیر این کبود حصار | به جرم آدم عاصی مطیع و برزگرم | |
| کبست کاشتم انرد زمین دل به طمع | بجز کبست نیاورد روزگار برم | |
| زبان حالش با من همی سر آید نرم | که سر مگردان از من چو کاشتی بخورم |