| بنمود مرا شعبده‌هایی که بننمود | از صد یک آن شعبده هاروت به بابل | |
| زان فکرت بیهوده که در خاطر من بود | یک ساعته ره بود ز من تا به سلاسل | |
| بر شاخ حیات از قبل ضعف بهر وقت | نالید ز بس رنج و عنا دل چو عنادل | |
| من در حد غزنین و مرا فکرت فاسد | گه در حد چین بردی و گه در حد موصل | |
| المنةالله که بر من همه سودا | شد سهل به فر تو ازین خوردن مسهل | |
| ترکیب من افگانه شد از زایش علت | زان پس که بد از علت و از عارضه حامل | |
| مقصود من ار عمر ابد بود به عالم | شد لاجرم از مسهل و معجون تو حاصل | |
| بر کند همه قاعده‌ی علت از آنجا | جان ابدی کرد بدان قاعده منزل | |
| شد ذهن من و خاطر من تیز و منور | چون خاطر کودک ز منقا و ز پلپل | |
| پاکند به عرض و به صیانت همه خویشانت | از حرمتت ای خواجه نزد نابخلائل | |
| تا باطنم از شربت تو نقص نپذرفت | حقا که نشد ظاهرم از فایده کامل | |
| شد معتدل این طبع بر آنگونه که در طبع | من باز ندانم متضاد از متشاکل | |
| بر که شمرم خلق تو ای مهتر مکرم | پیش که کنم شکر تو ای خواجه مفضل | |
| تا آتش و آب و ز می و باد مرکب | هر چار خدایند به نزدیک معطل | |
| هر چار گهر دایم بدخواه ترا باد | بر تارک و بر دولت و بر دیده و بر دل | |
| اعدای تو کم چون مثل «استو قد نارا» | عمر تو فزون چون مثل سبع سنابل |