| ای حل شده از علم تو صد گونه مسائل | وی به شده از دست تو صد علت هایل | |
| ای خواجه‌ی فرزانه علی بن محمد | وی نایب عیسی به دو صد گونه دلایل | |
| عقل از تو چنان تیز که سودا ز تخیل | جان از تو چنان زنده که اعضا به مفاصل | |
| فرزانه‌ی خلقت شده از کین تو شیدا | دیوانه‌ی اصلی شده از مهر تو عاقل | |
| شخصی که بدو شمت خلق تو رسیدست | از خلق تو گل گردد کل گهر و گل | |
| چون شمت شاهسپرم از باد شمالی | شامل شده از خلق تو هر جای شمایل | |
| بی‌غم ز تو خواهنده و خرم به تو مجلس | یاران به تو کوشنده و نازان به تو محفل | |
| تا عقل تو در عالم جان رخت فرو کرد | برداشت از آنجا سپه عارضه محمل | |
| جرم قمر از فر تو در دادن دارو | چون مجتمع النوری‌ست در کل منازل | |
| یک مسهل تو راست چو بیجاده کهی را | می جذب کند خلط بد از بیست انامل | |
| گر مشعلها شمت داروی تو یابند | زان پس نتواند که کشد باد مشاعل | |
| این ذهن و حذاقت که تو داری به طبیبی | هرگز نرسد کشتی عمر تو به ساحل | |
| ای خاک درت سجده گه حاسد و ناصح | وی آب رخت قبله گه شاعر و سائل | |
| از بیم سوال تو عدوی تو چنانست | گویی که برو زحمت آورد تب سل | |
| در دین محمد چو عمر صلبی اگر چند | بر طرف زبان داری احکام اوایل | |
| بر فایده‌ی خلقی ز دو گونه سخن تو | چون معنی زجاج و چو تفسیر مقاتل | |
| حقا که روا باشد کز چون تو طبیبی | بر چرخ مباهات کند خسرو عادل | |
| بودم ز ملولی چو تن مردم کوهی | بودم ز خدوری چو دل مردم غافل | |
| خود حال دگر خلط چگویم که ز سودا | بودم چو کسی کو خورد افیون و هلاهل | |
| در گوش من از ضعف دلم وقت شنودن | چون صور پسین آمدی آواز جلاجل |