| ز قطره ابر کند در صدف به حکمت در | ز عین قدرت آرد هزار نهر زلال | |
| هزار نافه‌ی مشک ازل دهد هر شب | برای نفخه‌ی عشاق بر جنوب و شمال | |
| ز چاه شرق برآرد به صبحدم خورشید | کند منور از نور او وهاد و تلال | |
| ز سبغ حکمت رنگین کند به که لاله | نهد به چهره‌ی خوبان چین به قدرت خال | |
| نهاده در دل خورشید آتشین گوهر | بداده چهره‌ی مه را هزار نور و نوال | |
| بریده است به مقراض عزت و تقدیس | زبان تیغ خلیقت ز مدحتش در قال | |
| خورنده لقمه‌ی جودش ز عرش تا به ثری | به درگه صمدی عاجزند جمله عیال | |
| چو خاک گشته به درگاه او مه و خورشید | شده‌ست بنده‌ی درگاه او دهور و طوال | |
| کند سجود وی از جان همه مکین و مکان | کند خضوع کمالش همه جبال و رمال | |
| به عزتش بشتابد بهار در جوشش | به امر اوست روان سیل دجله‌ی سیال | |
| کند ثنای جلالش زبان رعدا زخوف | مسبح ست مر او را چو ابر و برق ثقال | |
| گشاده‌اند زبان در ثنای او مرغان | چو عندلیب و چکاوک چو طوطی و چو دال | |
| مدبری که ندارد شریک در عزت | معطلی ست بر او وجود عقل فعال | |
| ز قهر او شده کوه گران چو حلقه‌ی میم | ز خدمتش شده پشت فلک چو حلقه‌ی دال | |
| نهاده در دل عشاق سرهای قدم | چگونه گوید سر ازل زبان کلال | |
| هر آنکه شربت سبحانی وانالحق خورد | به تیغ غیرت او کشته در هزار قتال | |
| ز آهوان طریقت هر آنکه شیر آمد | نهاده‌است به پایش هزارگونه شکال | |
| زمازم ملکوتش کند دلم چون خون | مراست جام وصالش همیشه مالامال | |
| به نغمه‌های مزامیر عشق او هستم | شراب وصلش دایم مرا شدست حلال | |
| چو بوی گلبن او بشنوم به باغ ازل | شوم چو حور جنانی به حسن و غنج و دلال |