| مقدسی که قدیمست از صفات کمال | منزهی که جلیل ست بر نعوت جلال | |
| به ذات لم یزلی هست واحد اندر مجد | بعز وحدت پیدا از او سنا و کمال | |
| صفات قدس کمالش بری ز علت کون | نمای بحر لقایش بداده فیض وصال | |
| به هستی جبروتی نیاید اندر وهم | به عزت ملکوتی بری ز شکل و مثال | |
| جلال و عز قدیمش نبوده مدرک خلق | نه عقل یابد بروی سبیل مثل و مثال | |
| نه اولیت او را بود گه اول | نه آخریت او را نهایتست و مل | |
| زحیر حد ثانی ورا بود منزل | نه در مشاهد قربی جلال اوست جدال | |
| به قدرت صمدیت لطایف صنعش | بداده هر صفتی را هزار حسن و جمال | |
| به ساحت قدمش نگذرد قیام فهوم | نهاده قهر قدیمش به پای عقل عقال | |
| چه یافت خاطر ادراک او بجز حیرت | چه گفت وهم مزور بجز فضول و فضال | |
| به ذات پاک نماند به هیچ صورت و جسم | منزهست به وصف از حلول حالت و حال | |
| جلال وحدت او در قدم به سرمد بود | صفات عزت او باقیست در آزال | |
| به وحدت ازلی انقسام نپذیرد | به عزت ابدی نیست شبه هر اشکال | |
| به کنه ذاتش غفلت عقول را از غیب | نه در سرادق مجدش علوم راست مجال | |
| نه قهر باشد او را تغیر اندر وصف | نه در صنایع لطفش بود فتور و زوال | |
| هر آنکه در صفتش شبه و مثل اندیشد | بود دل سیهش نقش گیر کفر و ضلال | |
| هر آنکه کرد اشارت به ذات بی چونش | بود به صرف حقیقت چو عابد تمثال | |
| برای جلوه‌گری از سرادق عرشی | کند منور مغرب بروی خوب هلال | |
| به صبحدم کشد او شمس از دریچه‌ی شرق | نهد به قبه‌ی چرخ بلند وقت زوال | |
| ز نور چرخ منور کند طلایه‌ی سیم | کند ز بیضه‌ی کافور صبح ارض و جبال |