| بره بسیار در آویختی از چنگ و کنون | دشمن شاه درآویز چو مسلوخ از چنگ | |
| چون حمایل به زر اندر کنف افگنی راست | همچو پیلی که کند گردن در کام نهنگ | |
| پس خرامی سوی میدان و به جانت که شود | زردی روی عدویت چو حمایل از رنگ | |
| تو چو خورشیدی و آن زرد ترا هست سزا | بر کتف پرور کز بچه ندارد کس ننگ | |
| گر حسودی سخنی گوید ازین روی فراخ | پشت منمای و زان ژاژ مکن دل را تنگ | |
| که ببینی پس از این از قبل خدمت تو | پشت‌اعدای تو چون پشت حمایل شده گنگ | |
| آهنین گوهر شد روی من از آتش دل | همچو آبی که برو باد وزد از آژنگ | |
| روشنست آینه‌ی فضلم چون زنگ ولیک | آینه‌ی بختم تاریک همی دارد زنگ | |
| قدر چون بینم چون نیستم از گوهر هیز | صدر چون یابم چون نیستم از شوخی شنگ | |
| دولت آن راست درین وقت که آبست از که | صلت آن راست درین شهر که نانست از سنگ | |
| آب و قدر شعرا نزد تو ز آنست بزرگ | که نخوردستی در خردی نان بشتالنگ | |
| مدح بی‌صلت آن راد نمی‌آید چست | شعر بی‌جامه‌ی آن مرد نمی‌گیرد هنگ | |
| جامه‌ای بخش مرا خاص خود ار سرو قدم | تا ز فر تو شود کار من امسال چو چنگ | |
| شوم از شکر ثناهات چو قمری در دم | چو بوم من ز لباس تو چو طوطی بارنگ | |
| من از آن رنگ جهان را کنم آگاه ز شکر | همچو اشتر که دهد آگهی از رنگارنگ | |
| ای عزیزی اگر این باد که اندر سر هست | راه یابد سوی خانه کندم تنگ ز ننگ | |
| چون کبوتر نشوم بهره‌ی کس بهر شکم | گردن افراشته ز آنم همالان چو کلنگ | |
| تا سپهرست و فلک پایه‌ی ماه و خورشید | تا به هندست و به چین معدن گنگ و ار تنگ | |
| باد افراخته رای تو چو خورشید و چو ماه | باد آراسته جان تو چو ارتنگ و چو گنگ | |
| روی زردان همه اعدای تو مانند ترنج | روی سرخان همه احباب تو همچون نارنگ |