| ای سنایی نشود کار تو امروز چو چنگ | تا به خدمت نشوی و نکنی قامت چنگ | |
| سر سرهنگان سرهنگ محمد هروی | که سر آهنگان خوانند مر او را سرهنگ | |
| آنکه روی همه هشیاران آمد به شتاب | آنکه پشت همه بیداران آمد به درنگ | |
| نزد دیدارش که بوده بهای بهمن | پیش گفتارش جهل آمده هوش هوشنگ | |
| گر بسقلاب برد باد نهیبش نشگفت | که سیه روی شود مردم سقلاب چو زنگ | |
| باد لطفش بوزد گر بحد چین نه عجب | که از خاکش پس از آن زنده برآید سترنگ | |
| بر پلنگ ار بنهد دست ز روی شفقت | نجم سیاره نماید نقط از پشت پلنگ | |
| ای به علم و به سخا مفخر اهل غزنین | غزنی از فخر تو بر چرخ برآرد اورنگ | |
| بنگ و افیون شود از بوی تو سرمایه‌ی عقل | گر در آن کو که توباشی بود افیون یا بنگ | |
| گر بسنجید به شاهین خرد حلم ترا | دایره‌ی مرکز و دریا بود آن را پا سنگ | |
| دست جود تو چو جان ساخته با هفت اقلیم | پای قدر تو چو دل تاخته با هفتو رنگ | |
| آنچه در وقعه‌ی قنوج تو کردی از زور | و آنچه در پیش شهنشاه نمودی از جنگ | |
| سود یک لشکر دین بود که آنروز چو شیر | کردی از کین سوی آن گاو زیان کار آهنگ | |
| مار مردم‌کش در بحر نکرد آن از کام | شیر مردم‌کش در بیشه نکرد آن از چنگ | |
| تاختی راست چو خورشید و بکندیش آن شاخ | که به آسانی سفتی سر او آهن و سنگ | |
| بودی آن روز به کردار چو خورشید به ثور | هستی امروز به مقدار چو مه در خرچنگ | |
| روز مردان بود آنجا که تو باشی بازی | جنگ ترکان بود آنجا که تو باشی نیرنگ | |
| آنچه تنها تو به یک تیغ کنی صد یک از آن | نکند لشکری از ترک به صد تیر خدنگ | |
| چو بنات‌النعش گردند پراکنده چو تو | دشمنان را کنی از نیزه چو پروین آونگ | |
| عقل هر ترک در آن روز همی گوید هین | ترکش ای ترک به یکسو فکن و جامه‌ی جنگ |