| آنکه گر شعله زند آتش خشمش سوی بحر | در زمان دور شود پرده ز در و گهرش | |
| آن ستوده سیرست او که به هنگام صفت | نقشبند خط ارباب سخن شد سیرش | |
| آن نهالی که نشانند به نام کف او | خاک بی‌تربیت نامیه آرد به برش | |
| هر که با یاد کف او به مثل زهر خورد | مدد روح طبیعی شود اندر جگرش | |
| آتش همتش ار میل کند سوی هوا | آسمان گنبد زرین شود از یک شررش | |
| ذاتش از مجلس اگر قسد کند سوی علو | عالم جان و خرد زیر بود او ز برش | |
| ظلمت دهر پس پشت من افگند فنا | تا نهادم چو بقا روی سوی مستقرش | |
| چه عجب زان که چو خورشید کسی را شد امام | سایه چون مقتدیان گام زند بر اثرش | |
| هر که او چشم سوی چشمه‌ی خورشید نهاد | سایه‌ی قامت خود پیش نبیند بصرش | |
| خود مرا از شرف خدمتش ای بس نبود | که نکو شعر شدم از صفت یک هنرش | |
| دی مرا گفت منجم که بیا مژده بیار | که نود سال همی عمر دهد نور خورش | |
| من بگفتمش حکیمانه برو یافه مگوی | که خود او جوهر روحست نباشد خطرش | |
| خور که باشد که ورا عمر تواند بخشید | یا زحل کیست که او یاد کند به بترش | |
| چه نود سال که خود جان و دلش را گه صور | چشمش از روی قضا باشد صاحب خبرش | |
| ای سنایی چو دلت گشت گرفتار نیاز | بنده‌ی او شو ازین فاقه و خواری بخرش | |
| سیرت مرد نگر در گذر از صورت و ریش | کان گیا کش بنگارند نچینند برش | |
| معنی از مرد به از نقش که بر هیچ عدو | آن سواری که به نقشست نباشد ظفرش | |
| در گرمابه پر از صورت زیباست ولیک | قوت ناطقه باید که بگوید صورش | |
| آن زبانی که نباشد سخنش همره دل | نشمرد جان خردمند بجر مختصرش | |
| کار بی‌دل به زبان سنگ ندارد بر خلق | طوطی ار ختم کند نگذرد از فرق سرش |