| ذات عشق ازلی را چون می‌آمد گهرش | چون شود پیر تو آن روز جوان‌تر شمرش | |
| هر که را پیرهن عافیتی دوخت به چشم | از پس آن نبود عشق بتی پرده درش | |
| خاصه اندوه چنین بت که همی از سر لطف | جامه‌ی عافیتی صید کند زیب و فرش | |
| صد هزاران رگ جان غمزه‌ی خونیش گشاد | کز رگ جان یکی لعل نشد نیشترش | |
| خرد و جان من او دارد و می شاید از آنک | او چو جانست و خرد خاک چه داند خطرش | |
| اینهم از شعبده و بوالعجبی اوست که هست | در عقیقین صدفش سی و دو دانه گهرش | |
| چون دو بیجاده گشاد از قبل خنده شود | پر ستاره چو ره کاهکشان رهگذرش | |
| چون گه گریه بدو در نگرم گویی هست | صدهزاران اختر ازین دیده روان بر قمرش | |
| صدهزاران دل و جان بینی درمانده بدو | زیر هر یک شکن زلف مشعبد سیرش | |
| عاشق خود بوم ار من غرض خود طلبم | زان دو بیجاده‌ی پر شکر عاشق شکرش | |
| وصل او از قبل خدمت او جویم و بس | ور نه من کمتر از بند قبا و کمرش | |
| باد پیمای‌تر از من نبود در ره عشق | کز پی دیده‌ی خود سرمه کنم خاک درش | |
| از برای مدد عشق مرا بر دل من | حسن هر روز برآرد به لباس دگرش | |
| هر دمش حسن دگر بخشد مشاطه صفت | هر کرا تربیت عشق بود جلوه‌گرش | |
| هست هر روز فزون دولت خوبیش ولیک | من چه گویم تو درین دیده شو و در نگرش | |
| نی نی از غیرت من نیست روا این یک لفظ | کاندر آن چهره‌ی پرنور و لب چون شکرش | |
| چشم و گوشی که چو من بیند و چون من شنود | خواهم از عارضه‌ی بی‌خبری کور و کرش | |
| من همی روز خود آن روز مبارک شمرم | که کمروار یکی تنگ بگیرم ببرش | |
| نه که خود روز مبارک بود آن را که کند | سعی قاضی برکات بن مبارک نظرش | |
| برکاتی که ز جود کف با برکت او | روزگار فضلا گشت چو نام پدرش |