| فقه خوان لیک در جهنم جاه | همچو قابوس وشمگیر مباش | |
| چون زفر درس و ترس با هم خوان | ورنه بیهوده در زفیر مباش | |
| در ره دین چو بو حنیفه ز علم | چون چراغی بجز منیر مباش | |
| چون تو طفلی و شرع دایه‌ی تست | جز ازین دایه سیر شیر مباش | |
| مجمع اکبر ار نخواهد بود | طالب جامع کبیر مباش | |
| ور کنون سوی کعبه خواهی رفت | ره مخوفست بی‌خفیر مباش | |
| با چنین غافلان نذر شکن | جز چو پیغمبران نذیر مباش | |
| از پی ذکر بر صحیفه‌ی عمر | چون نکو نه‌ای دبیر مباش | |
| با تو در گورتست علم و عمل | منکر «منکر» و «نکیر» مباش | |
| پاس پیوسته دار بر در حق | کاهلانه «بجه» «بگیر» مباش | |
| خار خارت چو نیست در ره او | پس در آن کوی خیر خیر مباش | |
| همه دل باش و آگهی نیاز | بی‌خبر بر در خبیر مباش | |
| زیر بی‌آگهی کند زاری | پس تو گر آگهی چو زیر مباش | |
| چون قلم هر دمی فدا کن سر | لیک از بن شکر بی‌صریر مباش | |
| چون به پیش تو نیست یوسف تو | پس چو یعقوب جز ضریر مباش | |
| ای سنایی تو بر نظاره‌ی خلق | در سخن فرد و بی‌نظیر مباش | |
| در زحیری ز سغبه‌ی گفتن | گفت بگذار و در زحیر مباش | |
| در هوای صفا چو بوتیمار | دردت ار هست گو صفیر مباش | |
| با قرارست نور دیده‌ی سر | چشم سر گو: برو قریر مباش | |
| شکر کن زان که شرع و شعرت هست | خرت ار نیست گو شعیر مباش |