| ای جوان زیر چرخ پیر مباش | یا ز دورانش در نفیر مباش | |
| یا برون شو ز چرخ چون مردان | ورنه با ویل و وای و ویر مباش | |
| اثر دوزخ ار نمی‌خواهی | ساکن گنبد اثیر مباش | |
| گر سعیدیت آرزوست به عدن | در سراپرده‌ی سعیر مباش | |
| تو ورای چهار و پنج و ششی | در کف هفت و هشت اسیر مباش | |
| در سرا ضرب عقل و نفس و فلک | ناقدی باش و جز بصیر مباش | |
| در میان غرور و وهم و خیال | بسته‌ی دیو بسته گیر مباش | |
| هر دمی با گشاد نامه‌ی عقل | گر تو سلطان نه‌ای سفیر مباش | |
| منی انداز باش چون مردان | گر نه‌ای زن منی پذیر مباش | |
| گر ترا جان به وزر آلودست | داروی وزر کن وزیر مباش | |
| از برای خلاف و استبداد | به سرو دنب جز بگیر مباش | |
| ای به گوهر و رای طبع و فلک | بهر آز این چنین حقیر مباش | |
| مار قانع بسی زید تو به حرص | گر نه‌ای مور زود میر مباش | |
| از پی خرس حرص و موش طمع | گاه گوز و گهی پنیر مباش | |
| «من» و «سلوی» چو هست اندر تیه | در نیاز پیاز و سیر مباش | |
| از کمان یافت دور گشتن تیر | تو ز کژ دور شو چو تیر مباش | |
| گر همی در و عنبرت باید | بحرها هست در غدیر مباش | |
| گر خطر بایدت خطر کن جان | ورنه ایمن بزی خطیر مباش | |
| چون ترا خاک تخت خواهد بود | گو کنون تخت اردشیر مباش | |
| تا ز یک وصف خلق متصفی | شو فقیهی گزین فقیر مباش |