| وفای او سبب روز نیک و بخت نکوست | ز بهر آنکه چو من امتحان کنم عمداش | |
| چو کنیت برکات مبارک فتحی | نشان برکت و فتح و مبارکیست وفاش | |
| امین ملک دوشه قاضی عمید که کرد | خدای مایه‌ی ترس و امید همچو قضاش | |
| فرود مرکز چرخست قاعده‌ی حلمش | ورای عالم عقلست همت والاش | |
| دلیل مایه‌ی ناز و نواز گشت دلش | عطای عالم ذل و نیاز گشت عطاش | |
| به عشق او چو سنایی پناه خویش نیافت | بدیده‌ی خرد و روح در نیافت سناش | |
| زمانه را ز پی زادن چنو فرزند | عقیم گشت چهار امهات و هفت آباش | |
| رضا و خشمش اگر نیستی مفید و مضر | دو برنداشتی ایمان همی ز خوف و رجاش | |
| ز بهر حشمت او را شدست در شب و روز | بنات نعش پرستار و بنده ابن ذکاش | |
| ز عشق سیم و ز خوی ذمیم و فعل لیم | سوی کریم بسی خوارتر بود اعداش | |
| ز عون میر و ز لطف دبیر و فهم وزیر | سوی اسیر بسی خوبتر بود سیماش | |
| خلاف او به بهشت ار کسی بیندیشد | کسی خدای میان بهشتیان به و باش | |
| از آنکه هست نشاط جهان ز رحمت حق | چو روز عید و شب قدر شد صباح و مساش | |
| به روز «نحن قسمنا» خدای اندر لوح | برو نوشت همه چیز جز گناه فناش | |
| زبانش خشک شود چون زبان قفل به کام | کسی که ناطقه‌ی او نشد کلید ثناش | |
| چه بی نظیر کسست او که وهم من صدبار | به عرش و فرش دوید و ندید کس همتاش | |
| ثنای او را حد کمال پیدا نیست | که بیش آید چون بیشتر کنند اداش | |
| حیات را چه گوارنده‌تر ز آب ولیک | کسی که بیشترش خورد بکشد استسقاش | |
| ز روح نامیه ما ناکه نسبتی دارد | ثنای او که فزاید همی به عمر ثناش | |
| خطی که صورت یک وصف خلق او بود آن | دماغها نشناسد همی ز مشک خطاش |