| به آب ماند یار مرا صفات و صفاش | که روی خویش ببینی چو بنگری بقفاش | |
| ز بوی و خوبی جعد و دو زلف مشکینش | ز رنگ و گردن و گوش و دو عارض زیباش | |
| نگار خانه‌ی چین است و ناف آهوی چین | درون چین دو زلف و برون چین قباش | |
| بسی نماند مر آن سرو و ماه را که شود | چو ابر پرده‌ی خورشید سایه‌ی بالاش | |
| عجب مدار گر از خویش بوسه برباید | که آینه‌ست جهان پیش چشم او ز ضیاش | |
| پدید گشته دو جرم سهیل و سی پروین | میان دایره‌ی ماه وزیر جرم سهاش | |
| برنگ چون گل سوریست لیک نشناسم | چو من برابر او باشم از گل رعناش | |
| ز روی عقل که یارد چخید بر صفتش | ز راه دیده که یارد قبول کرد هواش | |
| که دیده روزی با نور روی او پیوست | ازو نگشت جدا تا نکرد نابیناش | |
| به آتش رخ او ره که یافت کز تف عشق | هزار جان و جگر سوخت زلف دود آساش | |
| کسی که بسته‌ی او شد زمانه داغی کرد | میان جانش ز «لن تفلحوا اذا ابداش» | |
| چو آفتاب جهانتاب گشت طلعت دوست | که نیست جز دل آزادگان نشان هواش | |
| بلای دوستی او مرا شرابی داد | که جز اجل نبود مستی از شراب بلاش | |
| ز کاروان طبیعت نیافت یک شب و روز | سواد دیده‌ی من سود خوابی از سوداش | |
| بپرسدم ز ریا گه گهی به راه ولیک | هزار صدق فدای یک دروغ و ریاش | |
| دل شکسته‌ی تاریک ازو بدان جویم | که می نسب کند از زلفک سیاه دوتاش | |
| وگرنه دل چه دریغست از کسی که بود | هزار جان مقدس فدای جور و جفاش | |
| پذیره پایش جفاهای او شوم شب و روز | برای آن که نسب دارد آن جفا ز رضاش | |
| چو راحت دلش اندر عنای جان منست | چه من چه عنین گر درکشم عنان ز عناش | |
| گه لطافت پیدا به چشمها پنهانش | بگاه تابش پنهان ز دیده‌ها پیداش |