| جان شیرین بر بساط عاشقی بی تلخی | در هوای مهر جانان پاکبازی کن بباز | |
| یک زمان از گنج دانش وام نادانی بتوز | با خرد یک تک برآ بر مرکب همت بتاز | |
| تا به معنی بگذری از منزل جان و خرد | گام در راه حقیقت نه در راه مجاز | |
| تا درون سو جان تو یک دم نگردد عود سوز | خوش نکردی گر بوی دایم برون سو عود ساز | |
| سر بنه در بی خودی چون آب و خاک اندر نشیب | تا چو باد و آتش از پاکی برآیی برفراز | |
| تا نگردی چون بنفشه سوی پستی سرنگون | کی چو نیلوفر شود چشم تو بر خورشید باز | |
| گر همی عمر ابد خواهی بپرهیز از ستم | زان که از روی ستمگاریست اندک عمر باز | |
| تا به جان آسوده باشی هیچ کس را دل مسوز | تا ز بند آزاد باشی با کسی مکری مباز | |
| آتش فکرت یکی در باطن خود بر فروز | تا مگر از نور باطن ظاهر آری در گداز | |
| پای تا در راه ننهی کی شود منزل به سر | رنج تا بر تنت ننهی کی شود جان جفت ناز | |
| زرکانی کی روایی بیند از روی کمال | تا تف و تابی نبیند ز آتش و خایسک و گاز | |
| تا خردمندی شوی از بی خرد پرهیز کن | لیک چون مردم نه ای کی جویی از دیو احتراز | |
| مال در دست بخیلان کی خرد مدح و ثنا | خال بر روی سیاهان کی دهد زیب و طراز | |
| مرد دانا آن بود کو را بود با عقل قال | صبح روشن زان بود کو را بود با روز راز | |
| ای نهنگ آسای در دریای پندار و غرور | روز وشب از روی مستی با خرام و با گراز | |
| چون ندانی ویحک این معنی که در شست هوا | همچو ماهی دایمی مانده به چاه شست باز | |
| آز و حرص آخر ترا یک روز بر پیچد ز راه | آرزو بگذار تا فارغ شوی از حرص و آز | |
| نه ز روی آرزو بود آنکه در تیر از گزاف | «من» و «سلوی» را بدل کردند با سیر و پیاز | |
| چون برآید روز تو شب را ببین از بهر آنک | زود روز تو کند شب روزگار دیرباز | |
| روز و شب چون چینیان بر نقش خود عاشق مباش | تا شوی صافی ز وصف خوبرویان طراز |