|
راهبر شو ز عقل تا نبرد
|
|
غول رهزن ز راه دینت باز
|
|
بس که دادند مر ترا این قوم
|
|
بدل گاو روغن اشتر غاز
|
|
چشم بگشا و فرق کن آخر
|
|
عنبر از خاک و شکر از شیراز
|
|
گرت باید که طایران فلک
|
|
زیر پرت بپرورند به ناز
|
|
هر چه جز «لا اله الا الله»
|
|
همه در قعر بحر «لا» انداز
|
|
پس چو عیسی بپر دانش و عقل
|
|
زین پر آشوب کلبه بیرون تاز
|
|
وارهان این عزیز مهمان را
|
|
زین همه در دو داغ و رنج و گداز
|
|
رخت برگیر ازین سرای کهن
|
|
پیش از آن کیدت زمانه فراز
|
|
این خوش آواز مرغ عرشی را
|
|
بال بگشای تا کند پرواز
|
|
ای سنایی همه محال مگوی
|
|
باز پیچان عنان ز راه مجاز
|
|
همه دعوی مباش چون بلبل
|
|
گرد معنی گرای همچون باز
|
|
همچو شمشیر باش جمله هنر
|
|
چون تبیره مشو همه آواز
|
|
کاندرین راه جمله را شرطست
|
|
عشق محمود و خدمت ایاز
|
|
ای سنایی کی شوی در عشقبازی دیده باز
|
|
تا نگردی از هوای دل به راه دیده باز
|
|
زان که عاشق را نیاز آن گه شفیع آید به عشق
|
|
کز سر بینش ز کل کون گردد بی‌نیاز
|
|
نیست حکم عقل جایز یک دم اندر راه عشق
|
|
زان که بیرونست راه او ز فرمان و جواز
|
|
رنج عاشق باز کی گردد به دستان و فسون
|
|
شام عاشق صبح کی گردد به تسبیح و نماز
|
|
عاشق آن باشد که کوتاهی نجوید بهر روز
|
|
گر شب هجران شود جاوید بر جانش دراز
|
|
ای دل ار چون سرو یازان نیستی در راه عشق
|
|
دست را زی گلستان وصل معشوقان میاز
|
|
تا به وصف جان تو نازان باشی اندر راه خود
|
|
عشق جانان مر ترا هرگز نگردد دلنواز
|