| ای دل به کوی فقر زمانی قرار گیر | بیکار چند باشی دنبال کار گیر | |
| گر همچو روح راه نیابی بر آسمان | اصحاب کهف‌وار برو راه غار گیر | |
| تا کی حدیث صومعه و زهد و زاهدی | لختی طریق دیر و شراب و قمار گیر | |
| خواهی که ران گور خوری راه شیر رو | خواهی که گنج در شمری دنب مار گیر | |
| خواهی که همچو جعفر طیار بر پری | رو دلبر قناعت اندر کنار گیر | |
| تسلیم کن به صدق و مسلم همی خرام | وین قلب را به بوته‌ی معنی عیار گیر | |
| چون طیلسان و منبر وقف از تو روی تافت | زنار و دیر جوی و ره پای دار گیر | |
| از حرص و آز و شهوت دل را یگانه کن | با نفس جنگجوی ره کارزار گیر | |
| یا چون عمر به دره جهان را قرار ده | یا چون علی به تیغ فراوان حصار گیر | |
| گه یزدجرد مال و گهی ذوالخمار کش | گه زخم دره دارو گهی ذوالفقار گیر | |
| خواهی که بار عسکر بندی ز کان دهر | خرما خمارت آرد سودای خار گیر | |
| چندین هزار سجده بکردی ز غافلی | بنشین یکی و سجده‌ی خود را شمار گیر | |
| یک سجده کن چو سحره‌ی فرعون بیریا | و آن گه میان جنت ماوی قرار گیر | |
| ای بی بصر حکایت بختنصر مگوی | وز سامری هزار سمر یادگار گیر | |
| بغداد را به طرفه‌ی بغداد باز ده | وندر کمین بصره نشین و طرار گیر | |
| در جوی شهر گوهر معنی طلب مکن | غواص وار گوشه‌ی دریا کنار گیر | |
| ای کمزن مقامر بد باز بی‌هنر | خواهی که کم نبازی یاد نگار گیر | |
| از زخم هفت و هشت نیابی مراد دل | یکبار پنج رود و سه تار و چهار گیر | |
| گر چو خلیل سوخته‌ای از غم خلیل | در گلستان مگرد و در آتش قرار گیر | |
| ماهی ز آب نازد و گنجشک از هوا | زین هر دو بط به جوی و کنار بحار گیر |