| ای بلند اصلی که کم دادست چون تو خاک پست | ای جوان بختی که کم دیدست چون تو چرخ پیر | |
| روی زی صدرت نهادم با دل امیدوار | پشت کرده چون کمان از بیم تیر زمهریر | |
| تا ز هر دستی بدانی آنکه در ایام خویش | اندرین صنعت ندارم در همه عالم نظیر | |
| شعر چون نیکو نیاید کز صفای او دلم | هر زمان در طبع من گوهر همی گردد ضمیر | |
| لیک عیبی دارم و آنست عیبم کز خرد | نیستم لت خوارگیر و قمرباز و باده‌گیر | |
| نان آنکس پخته باشد نزد آنها کز خرد | نه خمیری دارد اندر راه فطرت نه فطیر | |
| نه ز بد شعری به هر صدری ندارم اختلاط | لیک بی معنی همی در پیش هر خر خیر خیر | |
| از برای لقمه‌ای نان بر نتوان آبروی | وز برای جرعه‌ای می‌رفت نتوان در سعیر | |
| از خردمندی و حکمت هرگز این اندر خورد | کز پی نانی به دست فاسقی گردم اسیر | |
| چون کریمان یک درم ندهند از روی کرم | تا ندارندم دو سال از انتظار اندر زحیر | |
| ای سخنور تربیت کن مر مرا از نیکویی | تاجری گردد زبانم در مدیحت چون جریر | |
| طوقم اندر گردن آور از سخا چون فاخته | تا چو قمری می‌زنم بر شاخ او صافت صفیر | |
| گر چه من بنده ندارم خدمتی از فضل خویش | تو خداوندی بجا آر از کرم این در پذیر | |
| پادشاه دانشی باشد وزیرت جود از آنک | پیکر بی‌روح باشد پادشاه بی‌وزیر | |
| تا چو خورشید سپر کردار در برج کمان | در رود آخر بود مرتازیان را ماه تیر | |
| بادت از چرخ کمان کردار هر دم نو به نو | نعمت و اسباب قسم و دولت و اقبال تیر | |
| بد سگال بد سگالت باد چرخ کینه‌ور | دوستار دوستارت باید جبار قدیر |