| در کف خذلان و ذل فتح و ظفر گشتی اسیر | گر نبودی هر دو را اقبال خواجه دستگیر | |
| نور چشم خواجه‌ی بوالفتح مسعود آنکه او | چون ظفر با فتح و سعدست او همه ساله نظیر | |
| آن به جود و زیب و کین و رای و عیش و قدر و ذهن | مهر و مه بهرام و کیوان زهره و برجیس و تیر | |
| قدر او چرخ بلند و رای او شمس مضی | قدر او بحر محیط و جود او ابر مطیر | |
| نیست گاه دانش و عقل و کفایت نزد عقل | کودکی چون او به صدر پادشاهی هیچ پیر | |
| نیست او گر مردم چشم ای شگفتی پس چراست | دیدگان خواجه بوالفتح از قرار او قریر | |
| گر چه خردست او جهان را بس عزیزست و بزرگ | مردم دیده عزیزست ار چه خردست و حقیر | |
| شادباش ای گاه کوشش تیز عنصر چون حدید | دیر زی ای وقت بخشش نرم جوهر چون حریر | |
| هرکس از دعوی عمیدند و خطیرند و بزرگ | تو ز معنی هم عمیدی هم بزرگی هم خطیر | |
| گر کم از تو گاه شوخی صدر می‌دارد چه شد | دیو نه گاه سلیمان داشت یک چندی سریر | |
| نه سها چون شمس بر چرخست لیکن گاه نور | صد فلک باید ترا زد تا جهان گردد منیر | |
| نیک ماند سیر در ظاهر به سوسن لیک باز | چون ببویی دور باشد پایه‌ی سوسن ز سیر | |
| ای بزرگ اصلی که هرگز کرد نتواند تمام | حد بذلت را مهندس شرط وصفت را دبیر | |
| فضل و دولت را مداری ملک و ملت را مشار | دین و دولت را پناهی عز و حشمت را مشیر | |
| باش تا وقت آیدت اسباب دیوان ساختن | تا عطارد را ببینی پیش خویش اندر سفیر | |
| خاور اکنون داد خواهد مهر عمرت را طلوع | مشرق اکنون دید خواهد ماه و سالت را مسیر | |
| عمر اندک داری و بسیار داری منزلت | چون بجویندت بحاری چون ببینندت غدیر | |
| چشم احسان بی بصر مانده‌ست تا روزی کجا | بشنواند کلک تو گوش مکارم را صریر | |
| جود را شکری گزاری چون کسی بینی غنی | خویشتن مجرم شناسی گر کسی یابی فقیر | |
| شاخ اگر از ابر اقبال تو یابد مایه‌ای | هر بری کز وی برآید اختری گردد منیر |