| هم درخت از تو چو پیکان و سنان وقت بهار | هم غدیر از تو چو شمشیر و سپر در ماه تیر | |
| تیر چرخ ار در کمان یابد مثال حکمتت | در زمان همچون کمان کوژی پذیرد جرم تیر | |
| پیش تو یکتن نکرد از بهر خدمت قد کمان | تا ندادی هم توشان از قوت و توفیق تیر | |
| جان هر جانی که جفت تیر حکمت بشنود | با «سمعنا» و «اطعنا» پای کوبد پیش تیر | |
| تف آه عاشقان ار هیچ زی بحر آمدی | تا به ماهی جمله بریان گرددی بحر قعیر | |
| از برای پرورش در گاهواره‌ی عدل و فضل | عام را بستان سیری خاص را پستان شیر | |
| هر که از خود رست و عریان گشت آن کس را به فضل | حلها پوشی طرازش «ذلک الفوز الکبیر» | |
| و آنکه او پیوسته زیر پوست ماند چون پیاز | میدهیش از خوانچه‌ی ابلیس در لوزینه سیر | |
| از در کوفه‌ی وصالت تا در کعبه‌ی رجا | نیست اندر بادیه‌ی هجران به از خوفت خفیر | |
| از همه عالم گریزست ار همه جان و دل ست | آن تویی کز کل عالم ناگریزی ناگزیر | |
| کم نگردد گنج خانه‌ی فضلت از بدی‌ها ما | تو نکو کاری کن و بدهای ما را بد مگیر | |
| صدق ما را صبح کاذب سوخت ما را صدق بخش | پای ما در طین لازب ماند ما را دستگیر | |
| هیچ طاعت نامد از ما همچینن بی علتی | رایگانمان آفریدی رایگانمان در پذیر |