| میری از حرصست چون مور از تهور همچو مار | پی به روز حشر یک رنگند مور و مار و میر | |
| خود همه عالم نقیری نیست پیش نیک و بد | چیست این چندین نقاره و نقرکی بهر نقیر | |
| انقیاد آر ار مسلمانی به حکم او از آنک | بر نگردد ز اضطراب بنده تقدیر قدیر | |
| بر امید رحم او بر زخم او زاری مکن | کاولت زان زد که تا آخرت بنوازد چو زیر | |
| کز برای پخته گشتن کرد آدم را الاه | در چهل صبح الاهی طینت پاکش خمیر | |
| چون ترا در دل ز بهر دوست نبود خارخار | نیست در خیر تو چیزی جان مکن بر خیر خیر | |
| فاسقت خوانم نه عاشق ار چو مردان در سماع | ذوق سمعت بازداند نغمت بم را ز زیر | |
| دین سلاح از بهر رفع دشمنان آتشیست | تو چرا پوشی بهر بادی زره چون آبگیر | |
| از برای ذکر باقی بر صحیفه‌ی روزگار | چون نکو خط نیستی زنهار تا نبوی دبیر | |
| چونت عمر و زید باشد کارساز نیک و بد | در نبی پس کیست «نعم المولی و نعم النصیر» | |
| میر میرت بر زبان بینند پس در وقت ورد | یا مخوان «فوضت امری» یا مگو کس را امیر | |
| بامداد «ایاک نعبد» گفته‌ای در فرض حق | چاشتگه خود را مکن در خدمت دونی حقیر | |
| تنگ میدان باش در صحرای صورت همچو قطب | تا به تدبیر تو باشد گشت چرخ مستدیر | |
| ای خمیرت کرده در چل صبح تایید الاه | چون تنورت گرم شد آن به که بربندی فطیر | |
| گویی ای اسم تو باری گویی ای فعل تو بار | گویی ای مهرت سهناگویی ای لطفت هژیر | |
| جان ما را عقل بخش و عقل ما را رهنمای | کز برون تن غفوری وز درون جان خبیر | |
| مرقد توفیق تو جان را رساند بر علو | موقف خذلان تو تن را گدازد در سعیر | |
| تیغها از سکر قهرت کند نبود از سلیل | کلکها از شکر لطفت گنگ نبود از صریر | |
| هم رضا جویان همه مردانت خوش خوش در خشوع | هم ثناگویان همه مرغانت صف صف در صفیر | |
| از برای هدیه‌ی معنی و کدیه‌ی زندگی | بنده‌ی درگاه تو جان جوان و عقل و پیر |