| ای سنایی جهد کن تا پیش سلطان ضمیر | از گریبان تاج سازی وز بن دامن سریر | |
| تا بدین تاج و سریر از بهر مه رویان غیب | هر زمانی نو عروسی عقد بندی بر ضمیر | |
| با بدین تاج و سریر از بهر دارالملک سر | بند پای سر شمر تاج و سریر اردشیر | |
| دیو هم کاسه بود بر سفره تا وهم و خیال | در میان دین و عقلت در سفر باشد سفیر | |
| جان بدین و عقل ده تا پاک ماند بهر آنک | وزر ورزد جان چو او را عقل و دین نبود وزیر | |
| تا تو در زیر غبار آرزو داری قرار | در جهان دل نبینی چشم جان هرگز قریر | |
| آدمی در جمله تا از نفس پر باشد چو گوز | هر زمانی آید از وی دیو را بوی پنیر | |
| از حصار بود خود آنگاه برهی کز نیاز | پایمال مسجد و میخانه گردی چو حصیر | |
| هست تا نفس نفیست باعث تعلیم دیو | بود هم فر فرزدق داعیه‌ی جر جریر | |
| گر خطر داری ز حق دان ور نداری زو طلب | کت زوال آید چو از از خود سوی خود باشی خطیر | |
| آفتاب نوربخش آنگاه بستاندش نور | چون کند دعوی تمامی پیش او بدر منیر | |
| هست آتش خشم و شهوت بخل و کین و طمع و آز | وردت این باد از چنین آتش که «اجرنا یامجیر» | |
| مالک خود باش همچون مالک دوزخ از آنک | تا نگیرد نوزده اعوانش در محشر اسیر | |
| وز بروج اختران بگذر سوی رضوان گرای | تا نه آتش زحمت آرد مر ترا نه زمهریر | |
| ور نه بگریزی از اینها باز دارندت به قهر | این ده و نه در جهنم و آن ده و دو در اثیر | |
| چار میخ چار طبعی شهر بند پنج حسن | از پی این دو جهان سه جانت ماند اندر زحیر | |
| بیخ شهوت بر کن و شاخ شره کاندر بهشت | این بخواهد مرغ و میوه و آن دگر حور و حریر | |
| در مصاف خشم و شهوت چشم‌دل پوشیده‌دار | کاندرین میدان ز پیکان بی‌ضرر باشد ضریر | |
| نرم‌دار آواز بر انسان چو انسان زان که حق | «انکرالاصوات» خواند اندر نبی «صوت الحمیر» | |
| در نعیم خلق خود را خوش سخن کن چون طبیب | در جحیم خشم چون گبران چه باشی باز فیر |