| چه عجب گر شود آسیمه ز رنگ می صرف | آن تنک باده که مستی کند از بوی عصیر | |
| ای میر سخنان کز پی نفع حکما | مر ترا قوت تایید الاهیست وزیر | |
| لیکن از بی‌خبری بی‌خبرانست که یافت | سر و پای تو و اصل تن و جان تاج و سریر | |
| تو بی اندیشه بگویی به از آن اندر نظم | آنچه یک هفته نویسد به صد اندیشه دبیر | |
| چهره و ذات ترا در هنر از بی‌مثلی | خود قیاسیست برون از مثل سوسن و سیر | |
| من درین مدح تو یک معجزه دیدم ز قلم | آن زمان کز دل من بود سوی نظم سفیر | |
| گر چه دل در صفت مدح تو حیران شده بود | او همی کرد همه مدح تو موزون به صریر | |
| صفت خلق تو در خاطر من بود هنوز | کز جوار دم من باد می افشاند عبیر | |
| هم به جانت که بیاراسته جانم چون جهان | تا زبانم بر مدح تو جری شد چو جریر | |
| شاعر از شعر تو گوید چه عجب داری از آنک | از زمین آب به دریا شود آتش به اثیر | |
| ای جهان هنر از عکس جمال تو جمیل | ای دو چشم خرد از نور قرار تو قریر | |
| هر دو از خاطر نیکو ز پی سختن شعر | چون ترازوی زریم از قبل دون و خطیر | |
| دهر در شعر نظیریم ندانست ولیک | چون ترا دید درین شغل مرا دید نظیر | |
| لیک در جمله تو از دولت نیکو شعری | چون شهان سوی زری من چو خران سوی شعیر | |
| طاق بر طاق تو از بهر سنایی چو پیاز | من ثناگوی تو و مانده درین حجره چو سیر | |
| تا بر چهره‌گشایان نبود چشم چو دل | تا بر گونه‌شناسان نبود شیر چو قیر | |
| باد بر رهگذر حادثه از گونه و اشک | دل و چشم عدوت راست چو جام می و شیر | |
| بادی آراسته در ملک سخن تا گه حشر | نامه‌ی شعر به توقیع جواز تو امیر |