| نشود پیش دو خورشید و دو مه تاری تیر | گر برد ذره‌ای از خاطر مختاری تیر | |
| آنکه در چشم خردمندی و در گوش یقین | پیش اندازه‌ی صدقش به کمان آید تیر | |
| آنکه پیش قلم همچو سنانش گه زخم | از پی فایده چون نیزه میان بندد تیر | |
| گر به زر وصف کند برگ رزانر پس از آن | برگ زرین شود از دولت او در مه تیر | |
| ای جوانی که ز معنی نوت در هر گوش | هر زمان نور همی نو طلبد عالم پیر | |
| سخن از مهر تو آراسته آید چو جنان | آتش از خشم تو آمیخته سوزد چو سعیر | |
| آن گه فکرت همی از عقل تو یابد گه نظم | به همه عمر نیابد صدف از ابر مطیر | |
| هر چه زین پیش ز نظم حکما بود از او | هست امروز به بند سخنان تو اسیر | |
| معنی اندر سیهی حرف خطت هست چنانک | صورت روشنی اندر سیهی چشم بصیر | |
| راوی آن روز که شعر تو سراید ز دمش | باد چون خاک از آن شعر شود نقش‌پذیر | |
| از پی دوستی نظم تو مرغان بر شاخ | نه عجب گر پس از این سخته سرآیند صفیر | |
| از پی اینکه ترا مرد همی بیند و بس | معنی بکر همی بر تو کند جلوه ضمیر | |
| هر زمان زهره و تیر از پی یک نکته‌ی تو | هر دو در مجلس شعر تو قرینند و مشیر | |
| آن برین بهر شهی عرضه کند دختر بکر | وین بر آن زخمه زند بهر طرب بر بم و زیر | |
| نام آن خواجه که بر مخلص شعر تو رود | تا گه صور بود بر همه جانها تصویر | |
| من چو شعر تو نویسم ز عزیزی سخنت | نقس دان مشک تقاضا کند و خامه حریر | |
| هر کسی شعر سراید ولیکن سوی عقل | در به خر مهره کجا ماند و دریا به غدیر | |
| زیرکان مادت آواز بدانند از طبع | ابلهان باز ندانند طنین را ز زفیر | |
| سخنت غافل بود از هیبت دریا دل آنک | بحر اخضر شمرد دیده‌ی او چشم ضریر | |
| مطلع شعر تو چون مطلع شمس ست ولیک | اعمیان را چه شب مظلم چه بدر منیر |