| تو بزرگ از آسمانی دیگران از آب و خاک | تو عزیز از کردگاری دیگران ز اصل و گهر | |
| مرغ کان ایزد کند چون مهر پرد بر سپهر | مرغ کان عیسی کند بس خوار باشد پیش خور | |
| کی چرا سازد چو مرغ خانگی بر خاکدان | هرکرا روح‌القدس پرورده باشد زیر پر | |
| فاسقان را زحمتی هم در خلا هم در ملا | عاشقان را رحمتی هم در سفر هم در حضر | |
| عالمی را در حضر دلشاد کردی زین حضور | کشوری را زان سفر آزاد کردی از سقر | |
| آنچه بر صورت پرستان هری کردی عیان | هیچ صورت‌بین ندارد زان معانی جز خبر | |
| طیلسان داران دین بودند آنجا نعره زن | خانگه داران جان بودند آنجا جامه در | |
| حنبلی چون دید چشمت چشم او شد همچو سیم | اشعری چون دید رایت روی او شد همچو زر | |
| عقل این می‌گفت «اذا جاء القضا ضاق الفضا» | جان آن می‌گفت «اذا جاء القدر ضاع الحذر» | |
| از پی احیاء شرع و معرفت کردی جدا | تیرگی ز اصحاب جبر و خیرگی ز اهل قدر | |
| این کنون ز «الحکم لله» نقش دارد بر نگین | و آن دگر ز «ایاک نعبد» حلقه دارد بر کمر | |
| زرد گوشان هری را کردی از گفتار نغز | چون سیه چشمان جنت گوش و گردن پر گهر | |
| در هری این ساحری دیدی به ترک و روم شو | تا چلیپا سوختن بینی تو در چین و خزر | |
| گر نه عرق منبر تستی در اشجار عراق | روح نامی اره‌ای گشتستی اندر هر شجر | |
| گر زر سحر گفت تو دین را نبودی پرورش | دایگی این سحر کی کردی به تاثیر سحر | |
| تا ز روی مایه مردم را نه از روی نسب | چار عنصر مادرند و هفت سیاره پدر | |
| باد امرت در زمین چون چار عنصر پیش رو | باد نامت در زمان چون هفت سیاره سمر | |
| باد رایت بی تباهی باد شخصت بی حدوث | باد جاهت بی تناهی باد جانت بی ضرر | |
| باد همچون دور همکار تو کارت مستقیم | باد همچون دین هم نام تو نامت مشتهر |