| از برای قوت دل را شکر با گل بهست | از برای قوت دین را شما با یکدگر | |
| ای ز زیب خلق و خلقت سرو و گل را رنگ و بوی | وی ز نور جاه و رایت عقل کل را زیب و فر | |
| آنچه اندر حق یوسف کرد یعقوب از وفا | شیخ در حق تو آن کردست دانی آنقدر | |
| این فدا گوش نیوشا کرد اندر هجر تو | و آن فداگر چشم بینا کرد در هجر پسر | |
| این ز همت صلح دیده باز نپذیرفت سمع | و آن ز نهمت وصل نادیده قرین شد با بصر | |
| شیخ گفت آن گوش کاندر هجر او کردم فدا | زشت باشد گر بدو رجعت کنم بار دگر | |
| در چنین حالی چنین آزاد مردی کرد او | می ندیدم در جهان پیری ازو آزاده‌تر | |
| ای ز بخشش بخل را چون کوه کرد مغز خشک | وی ز کوشش خصم را چون ابر کرده دیده‌تر | |
| باطنت را دین به صحرا آورید از بهر صلح | چون نگه کرد اندرو از ابره به دید آستر | |
| گر نماند درد و گردی در میان نبود عجب | درد بر دارد شفا و گرد بنشاند مطر | |
| در میان یوسف و یعقوب اگر گفتی رود | عاقلان دانند کان گفتار نبود معتبر | |
| در میان دوستان گه جنگ باشد گاه صلح | در مزاج اختران گه نفع باشد گاه ضر | |
| دشمنان بد جگر که را بسنبند از کلوخ | دوستان نیک‌دل خم را بشویند از تبر | |
| گاه الفت داد باید نیش کژدم را امان | وقت خصمی کند باید کام تنین را ز فر | |
| طبع تا باشد موافق سرد و گرمش میخوران | چون مخالف گشت یا تلخیش ده یا نیشتر | |
| ای دریغا گوش او بشنودی ار باری کنون | تا تو زین الماس بران چون همی پاشی درر | |
| جان همی حاضر کند هر بار تا از روی عشق | او ز گوش جان نیوشد دیگران از گوش سر | |
| ای ترا یزدان از آن خوان داده نعمت کز شرف | ذله پروردان آن خوانند نعمان وز فر | |
| هیچ منت نیست کس را بر تو کت حق پرورید | گاه در مهد قبول و گاه در سفت ظفر | |
| فخر و فر این جهان و آن جهان گشتی چو داد | شیرت از پستان فخر و میوت از بستان فر |